Σε απόσταση ασφαλείας

Τι θέλεις επιτέλους από μένα;

Μπαίνω μέσα στην σουίτα, κοιτάζοντας απευθείας προς το σαλόνι. Ήδη βρίσκεται εκεί, ξύπνια και ακμαιότατη.

«Που ήσουν;» Ρωτάει καθώς σηκώνεται από τον καναπέ.

Ανασηκώνω αδιάφορα τους ώμους.
«Πήγα για μια πρωινή βουτιά.» Αυτό μαρτυρά άλλωστε και η εμφάνιση μου.

Την ακούω να βγάζει ένα ειρωνικό επιφώνημα καθώς με πλησιάζει.
«Λείπεις όλο το βράδυ. Ένα ποτό είπες θα πας να πιεις.»

«Αχ, Νατάσα! Σε παρακαλώ, όχι γκρίνια πρωί πρωί.» Λέω με την ελπίδα να σταματήσει.

«Με ποια ήσουν; ποια γνώρισες;»

«Καμία. Μπορώ τώρα να πάω να κάνω ένα μπάνιο;» Της ζητάω, δείχνοντας με το χέρι μου προς τον διάδρομο.

Χαίρομαι που δεν την βλέπω να αντιδρά. Είναι σημάδι πως θα με αφήσει για λίγο ήσυχο.

Αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει με την Άννα τώρα. Λες να την κατάλαβε ο πατέρας μου; Έφυγε και πιο νωρίς από μένα.

Τέλος πάντων, για να μην κινήσω υποψίες, καλύτερα να κάνω ένα μπάνιο και μετά να κατέβω μαζί της για πρωινό.

_____________________________

Χασμουριέμαι για εκατοστή φορά. Δεν περίμενα να είμαι τόσο κουρασμένος τελικά.

«Αμάν πια.» Παραπονιέται η Νατάσα δίπλα μου.

«Ε δεν το κάνω και επίτηδες.» Πο πο, δεν την αντέχω πια. Μόνο να γκρινιάζει ξέρει.

«Βέβαια... αυτό δεν θα συνέβαινε, εάν γυρνούσες νωρίς στην σουίτα μας!» Τονίζει, γεμάτη ένταση.

Τρίβω επίτηδες τον κρόταφο μου, θέλοντας να της δείξω πως έχω πονοκέφαλο. Αν και αμφιβάλω για το αν θα το σεβαστεί.

«Καλημέρα.» Ο πατέρας μου εμφανίζεται στο τραπέζι μας.

«Καλημέρα, κύριε Αλέξανδρε.»

«Γειά σου, μπαμπά.» Τον χαιρετάμε σχεδόν μαζί.

«Τι έπαθες εσύ; γιατί είσαι έτσι;» Με ρωτάει, παριστάνοντας τον προβληματισμένο.

«Επειδή ξενύχτησε εχθές το βράδυ.» Βέβαια, μη και δεν προλάβει αυτή!

«Γιε μου, βλέπω οι διακοπές σε έχουν κάνει ριψοκίνδυνο.» Με πειράζει κιόλας. Δεν ξέρω πόσα ακόμα θα αντέξω σε αυτήν την εκδρομή.

«Η Άννα; δεν θα κατέβει;» Ρωτάει ξαφνικά η Νατάσα.

«Μπα. Δεν είναι και πολύ καλά.» Απαντάει, παίρνοντας μια φρυγανιά από το πιάτο.