Το ασανσέρ φτάνει στο ισόγειο με τον χαρακτηριστικό του ήχο. Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι για να τον κοιτάξω.
«Θα ανέβεις;» Τον ρωτάω.
«Όχι σήμερα.» Απαντάει, χαρίζοντας μου ένα κουρασμένο χαμόγελο.
Σέβομαι την απόφαση του. Δεν πρόκειται να τον πιέσω για το αντίθετο.
Με μερικές δρασκελιές, βρίσκομαι μέσα στον ανελκυστήρα. Πατάω το κουμπί για τον τελευταίο όροφο και μετά εστιάζω στο πρόσωπο του.
«Ευχαριστώ για το γεύμα, Βίκτωρα.» Οι πόρτες κλείνουν σιγά σιγά, κλέβοντας όλο και περισσότερο την εικόνα του.
«Γειά σου, Άννα.» Λέει απόλυτα σοβαρός.
Οι πόρτες κλείνουν, και εκείνος έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Ακουμπάω την πλάτη στον τοίχο του ασανσέρ, νιώθοντας φοβερά εξαντλημένη αλλά και ανακουφισμένη από την σημερινή μέρα.
Ήταν καλό αυτό το γεύμα, μας έκανε να καταλάβουμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλο. Έχει καλοσύνη μέσα του. Δεν είναι κακός, απλά πληγωμένος.
Διασχίζω βιαστικά τον διάδρομο, μόλις φτάνω στον όροφο μου. Πριν προλάβω να μπω στο γραφείο μου, ο Αλέξανδρος βγαίνει από το δικό του.
Για κάποιο άγνωστο λόγω, αρχίζω να πανικοβάλομαι, λες και έκανα κάτι απαγορευμένο.
«Τέλειωσες με το διάλειμμα σου;» Με ρωτάει, δείχνοντας λιγάκι φορτωμένος.
«Μόλις.» Απαντάω, παλεύοντας να του χαρίσω ένα χαμόγελο.
«Θέλω να μου ψάξεις μερικούς φακέλους και να τους φέρεις στο γραφείο μου. Επίσης θέλω να εξετάσουμε μαζί την συμφωνία του Γεωργιάδη.» Ξαφνικά είναι πολύ σοβαρός, πολύ επαγγελματικός.
«Εντάξει.» Συγκατανεύω ενώ κάνω να λυγίσω το χερούλι της πόρτας μου.
«Μισό λεπτό.» Μου ζητάει, προκαλώντας ξανά την προσοχή μου. Οι παλάμες του ακουμπούν τους ώμους μου.
«Συγγνώμη, σε πήρα από τα μούτρα.» Απολογείται.
Του χαρίζω ένα καθησυχαστικό χαμόγελο.
«Δεν πειράζει. Τώρα είμαστε στην δουλειά, και καταλαβαίνω πόσο πιεσμένος νιώθεις.» Δεν θα τολμούσα ποτέ να τον κατηγορήσω επειδή μου φέρθηκε επαγγελματικά. Για όνομα του Θεού! δεν είμαι μωρό για να παρεξηγούμαι με το παραμικρό.
«Έχεις τόση κατανόηση.» Λέει καθώς ζουλάει τρυφερά τους ώμους μου.
«Πάω να σου ετοιμάσω αυτά που μου ζήτησες.» Του ανακοινώνω χαμογελώντας, και μετά μπαίνω σαν σίφουνας μέσα στο γραφείο μου.
ESTÁS LEYENDO
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
