Σε απόσταση ασφαλείας

Το μικρό μας σύμπαν

Από την πλευρά της Άννας.

Βρισκόμαστε μέσα στο σκοτεινό νερό, χαμένοι στο συναίσθημα και στην απέραντη θάλασσα. Με κρατάει στην αγκαλιά του, φιλώντας επανειλημμένα τον λαιμό μου, καίγοντας το δέρμα μου με τα χείλη του.

Δεν έχω νιώσει κάτι πιο αντιφατικό από αυτό που ζω τώρα, εδώ, μαζί του. Από την μία η ευτυχία και από την άλλη οι ενοχές.

Ξέρω ότι κάνω λάθος. Ξέρω πως δεν αξίζω να έχω κανέναν από τους δύο, όμως αντιστάθηκα ήδη τόσο πολύ. Μόνο η ψυχή μου ξέρει πόσο ταλαιπωρήθηκα για να μην καταλήξουμε σε αυτό που συμβαίνει τώρα μεταξύ μας.

Κοιτάζω στον ορίζοντα, νιώθοντας για μερικά πολύτιμα λεπτά ελεύθερη.
«Πόσο ωραίο θα ήταν να υπήρχαμε μονάχα εμείς οι δύο σε αυτόν τον κόσμο.....» Ψελλίζω. Αυτόματα τα φιλιά του σταματάνε.
«....να εξαφανίζονταν όλοι και όλα.» Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχή που έχω κάνει ποτέ μου.

Τα βλέμματα μας συναντώνται, και αισθάνομαι μια μικρή ανακούφιση που τον βλέπω να μου χαμογελά.
«Σκέψου ότι όλα έχουν καταστραφεί.» Με παροτρύνει, περιστρέφοντας με αργά στην αγκαλιά του, έτσι ώστε να κοιτάω τον ορίζοντα, και η πλάτη μου να ενωθεί με το στήθος του.
«Πίστεψε ότι είμαστε οι μοναδικοί επιζώντες σε αυτόν τον πλανήτη, ότι δεν υπάρχει κανένας για να χαλάσει την ευτυχία μας.» Ψιθυρίζει ερωτικά κοντά στο αυτί μου, με την φωνή του να με μαγνητίζει.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου σε αυτήν την ιδέα. Προσπαθώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει τίποτα και κανείς ανάμεσα μας, πως τον γνώρισα τώρα, εδώ, σε αυτήν την παραλία, εντελώς τυχαία. Πως του δόθηκα από έρωτα, χωρίς τις τύψεις να με βασανίζουν.

Τα φιλιά του καίνε το δέρμα μου, ξεκινώντας κάτω από το αυτί, και φτάνοντας στον ώμο μου, διαγράφοντας ένα αόρατο μονοπάτι.

Η καρδιά τραγουδάει στον ρυθμό του έρωτα, και το μυαλό μου κάνει παράξενες σκέψεις. Σκέψεις για κάτι μοναδικό. Ένας κόμπος τυλίγει τον λαιμό μου, την στιγμή που τον κοιτάζω πάνω από τον ώμο μου.

«Εάν πέθαινα τώρα εδώ, μαζί σου.....» Ξεκινάω να λέω, παρακολουθώντας κάθε του αντίδραση.
«.....θα ήταν ο πιο γλυκός θάνατος.» Συμπληρώνω, με τον κόμπο να γίνεται όλο και πιο σφιχτός στον λαιμό μου, απαγορεύοντας μου να ξεστομίσω οποιαδήποτε άλλη λέξη.

Τα μακριά του δάχτυλα τυλίγουν το πιγούνι μου, ενώ τα χείλη του διεκδικούν με λατρεία τα δικά μου.