Έχει νυχτώσει πια, κι εγώ βρίσκομαι στην παραλία, εκεί όπου της υποσχέθηκα ότι θα την περιμένω. Καθισμένος επάνω στον βράχο, ακούω το κύμα να σκάει στην ακτή, γαληνεύοντας για λίγο την ταραγμένη μου ψυχή.
Είμαι χαμένος ρε γαμώτο. Τι κάνω; Κάθομαι εδώ και την περιμένω σαν ηλίθιος να εμφανιστεί! Όλα όσα κορόιδευα, έρχονται εναντίον μου. Με ταπεινώνουν και ταυτόχρονα με σκοτώνουν. Εκείνη με σκοτώνει.
Έχω φτάσει σε σημείο απελπισίας, να αναζητάω λίγο από τον χρόνο της, να παλεύω να την βρω έστω και για μια στιγμή μόνη ανάμεσα σε όλο αυτό το χάος που μας περιβάλλει.
Θα έρθει γαμώτο! Το ξέρω ότι στο τέλος..... θα έρθει κοντά μου.
Κοιτάζω πίσω μου. Ένα τεράστιο βάρος εγκαταλείπει τους ώμους μου, την στιγμή που βλέπω την γνώριμη πια σιλουέτα της να πλησιάζει.
Ο αέρας είναι δυνατός απόψε, τινάζοντας το λευκό της λινό φόρεμα, και κάνοντας τα κοντά της μαλλιά να κινούνται ζωηρά. Είναι απλά το πιο πανέμορφο πλάσμα που έχω αντικρίσει ποτέ μου.
Αμέσως κατεβαίνω από τον βράχο, κάνοντας να την πλησιάσω. Το πρόσωπο της δηλώνει ταραχή. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα καθώς παίρνει βαθιές αναπνοές.
«Τελικά....»
«Προσπάθησα!» Με προλαβαίνει με αυτή την λέξη, κλείνοντας μου ουσιαστικά το στόμα.
«Προσπάθησα πολύ, αλλά τελικά..... με νίκησε.» Συμπληρώνει την πρόταση της, αφήνοντας με με ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο.
Φαίνεται ότι έχουμε ηρεμήσει κάπως και οι δύο από την ένταση του πρωινού μας καβγά. Σηκώνω διστακτικά τα χέρια, χαϊδεύοντας με τα δάχτυλα μου τους ώμους της.
Διώχνει αμέσως το άγγιγμα μου, λες και την έκαψα.
«Όχι!» Δηλώνει φωναχτά. Την κοιτάζω αποσβολωμένος.
«Γιατί;» Αναρωτιέμαι.
Τα μάτια της γεμίζουν με παράπονο. Νομίζω ότι είναι έτοιμη να κλάψει.
«Μα δεν καταλαβαίνεις;» Αντιγυρίζει με ερώτηση. Κατσουφιάζω αλλά δεν λέω κάτι.
«Τον αγαπάω τον πατέρα σου, Βίκτωρα!» Η καρδιά μου σφίγγεται σε αυτή της την πρόταση.
Περνάνε μερικά λεπτά αιώνιας σιωπής, πριν στρέψω αποφασιστικά το βλέμμα μου επάνω της.
«Εκείνον τον σκέφτεσαι συνέχεια.... εμένα όμως;» Έχει ιδέα πως είμαι εγώ εξαιτίας της; δε βλέπει την κατάντια μου;
«Δεν βρίσκομαι ούτε για ένα δευτερόλεπτο μέσα στο μυαλό σου;» Ζητιανεύω να μάθω μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε καν να με ενδιαφέρει. Κι όμως με ενδιαφέρει.
أنت تقرأ
Σε απόσταση ασφαλείας
عاطفية«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
