KEHANET

"Jamie'i değil beni istiyor."

James ve Jamie silahını çıkardı. Alaska ve ben annemi saklamaya çabalıyorduk. Sonunda annemi sakladığımızda Alaska banada silah verdi.

"Bu kurşunlar işe yaramayabilir." Ne dediğini anlamıştım. Hemen bodruma koştum. Alaska arkamdan bağırmaya başladı ama hiç kulak asmadım.

Bodrumda herşey vardı ne alacağımı anlamam mümkün değil gibi. Sonunda bulduğumu aldım ve üst kata çıktım.

"Güzel yay!" Dedi ve ateş etti Jamie.

"Yukarıya çıkın ve ordan atın oku!" Dedi James Alaska'ya.

Odama çıktık. Pencereyi açtım ve oklarımı atmaya başladım.

"Brad mi öğretti?" Kafamı salladım. O öğretmişti. Gümüşten ok ucu yapmayı. Neden olduğunu anlamazdım ama 2 ay içinde herşeyi öğretti belki de.

Birkaç tanesi evin yakınlarına geldiği gördüm. Hemen okumu attım. Geri kaçmaya başladılar. Birisi yukarıya doğru baktı. Bu... bu olamaz öyle değil mi? Bu Isaac olamaz! Onlardan olamaz!

"Nicole,sen iyi misin?" Ne diyeceğimi şaşırdım. Yani Scott'ın arkadaşı kurtadamsa,Scott bunu biliyordur öyle değil mi?

"Silahlı bir ortamda tanıdığım bir arkadaşımı kurtadam olarak gördüm ama sorun yok iyiyim." Şaşırdı ama herşeyi biliyor gibi gözüküyordu.

"Scott mı?" Scott'ın olmamasına gerçekten şükür ettim.

"Hayır ama yakın arkadaşı."

"Onlardan uzak durmanı dediğimizde seni düşündüğümüzü anladın mı şimdi?" Düşünememiş olabilirdim ama bunu bana defalarca anlamasından sıkılmıştım.

"Scott'ın benim avcı olduğumu öğrendiğimde verdiği tepkinin lütfen bununla ilgili olmadığını söyle! Scott onlardan mı?" Bu olamaz. Bunun kaldıramam.

Alaska'nın cevabını dinlemeden ne olacağını biliyordum. Herşey birbirine bağlıydı oysa ki... Nasıl anlayamam. Gözleri kızardığında endişe içinde telefonuna bakmıştı.

"Nicole,üzgünüm ama..."

"Bu kelimeyi duyduğumda hep bir kötülük,felaket oluyor. Bu yüzden sus Alaska!" Kafasını salladı.

Gözümden akan hayal kırıklığı şekline girmiş göz yaşlarını sildim ve "Vazgeç Nicole! Bu aşk hiç olmayacak..." Dedim kendi kendime.

Yayı iyice kavradım. Bir ok atım. Sonra bir daha,bir daha... Sanırım geri çekiliyorlardı.

"Şuna bak,korkaklar!" Dedi ve aşağıya indi. Ardından da ben indim.

Annemin yanına oturdum ve sarılmaya başladım. Gözyaşlarımı kontrol edemiyordum. Yavaş yavaş süzülüyorlardı.

"Nicole sen iyi misin?" Dedi annem. Kafamı iki yana doğru yavaşça salladım. O sırada Alaska herşeyi onlara anlattı.

"Neden onlarla takılmamanı istediğimizde bize kızıyordun. Bak! Onlarda alfa!" Gerçekten bağırmalarından bıktım. Herkes bana bağırıyor ama ben kimseye ağzımı bile açamıyordum. Bu beni sinir hastası yapabilecek değerde.

"Yeter artık!" Diyerek ayağa kalktım. "Yeter! Sus artık. Herkese bağırmandan bıktım! Özellikle de şu konu hakkında. Tamam sen haklı çıktın! Gerçekten özür diliyorum. Oldu mu? Oldu mu istediğin?" Birden herkes susmuş,evi sessizlik hakim olmuştu. James hala cevap vermiyordu.

Kapıyı açarak dışarıya çıktım. Oldukça soğuk bir hava var. Üşüdüğü hissettim ve ellerimle kollarımı ısıtmaya çalıştım. Bir ağaç dikkatimi çekti. Bu ağaçta bir işaret vardı.