រសៀលថ្ងៃថ្មី ( មន្ទីពេទ្យ )
មីនជីរួមទាំងជុងគុកថេយ៉ុងបានអង្គុយច្រត់ដៃសម្លឹងមើលរាងកាយដែលគេងស្ដូកស្ដឹងតាំងពីយប់មកទល់រសៀលស្មើនេះនៅតែមិនមានកាយវិការឬកំរើកអ្វីសោះ ។
« បងប្រុសនៅមើលជីមីនសិនទៅណា ខ្ញុំជូនមីនជីទៅក្រៅមួយភ្លែត » បោះប្រយោគហើយថេយ៉ុងក៏នាំមីនជីដើរចេញទៅក្រៅបន្សល់ទុកជីមីននិងជុងគុកដែលកំពុងអង្គុយក្បែរគ្រែអង្អែលសក់អ្នកម្ខាងទៀតជាមួយនិងទឹកមុខមិនសូវជាស្រស់បស់ប៉ុន្មាន
នាយបារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់តាំងពីយប់មកទល់ថ្មើនេះគ្មានគេងអីបន្តិចទេ គិតតែពីអង្គុយអោបប្រអប់ដៃអ្នកម្ខាងទៀត ទោះមីនជីនិងថេយ៉ុងលួងលោមប្រាប់ថាជីមីនផុតពីគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ
« ពេលណាទើបឯងងើបមកតមាត់ជាមួយយើងទៀត ? គេងយូរបែបនេះមិនល្អទេ » ទោះដឹងថានិយាយទៅជីមីនស្ដាប់មិនបានប៉ុន្តែក៏តែងតែនិយាយវាជារឿយៗបន់ស្រន់ឲ្យគេឆាប់ដឹងខ្លួន
« ជុង...ហ្ហឹក..ជុងពួកយើងឆាប់ចេញពីទីនេះទៅ..ហ្ហឹក » បាត់សម្ដីមិនទាន់បានប៉ុន្មាននាទីផងជីមីនស្រាប់តែបញ្ចេញសម្លេងដង្ហើយហៅជុងគុកជាមួយសម្លេងអណ្ដឺតអណ្ដក់អមនិងទឹកភ្នែកហូរមករហាម
« ជីមីន ? យើងនៅទីនេះ ពួកយើងអស់អីហើយ »
« ជុងគុកហ្ហឹកៗ » កែវភ្នែកបើកព្រឹមៗសម្លឹងមើលពិដានព្រិលៗមុននិងសម្លឹងទៅរកជុងគុកស្ទុះងើបអោបនាយវិះនិងដាច់សេរ៉ូមចេញពីដៃ ភាពភ័យខ្លាចនៅតែមានជាប់ខ្លួន ខ្លាចថាគេនិងមិនអាចចេញពីព្រៃបាន និងរស់នៅទីនោះស្លាប់រស់ក្នុងព្រៃនោះជាហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យគេយំបែបនេះ
« ឈប់យំទៅណា យើងនៅទីនេះហើយ »
« អ្ហឹក..ហ្ហឹក »
« ឃ្លានឬអត់ហឹម ? »
« ... » ជីមីនមិនបានឆ្លើយតបអ្វីទេផ្ទុយទៅវិញគឺគេផ្ដល់សញ្ញាដោយការងក់ក្បាលបញ្ជាក់ថាគេកំពុងឃ្លានមែន
« អង្គុយទីនេះហើយ យើងដាក់បបរឲ្យញាំ »
« ល-លោកឈប់ !! នេះខ្ញុំនៅឯណា ? »
YOU ARE READING
Mystery Love
Açãoទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សពីរនាក់ដែលគេត្រឹមជាបងប្រុសចង់ចូលទៅសងសឹកឲ្យប្អូនរហូតអាថ៌កំបាំងត្រូវបានស៉ើបម្ដងបន្តិចៗទាល់តែការពិតលាតត្រដាង..តើនាយនិងមានអារម្មណ៍បែបណានៅពេលដែរដឹងថាមនុស្សនៅក្បែរខ្លួនជាមនុស្សផ្សេងមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្លួនធ្លាប់ស្គាល់ ? ផាកជីមីន x ចនជុង...
