Münzevi

29

Şirkete çok uzakta olmayan bir noktada durduğumuzda , geleceğimiz yerin burası olmamasını diledim. Algın arabadan inmediğinden bende inememiştim ,  bir mezarlığın önünde duran arabadan inmek pek de kolay olmuyordu.

Algın için gelmiştik , ona destek olmam gerektiğini kendime hatırlatıp yavaşça arabadan indim ve onun arabasına ilerledim. Burası sanki daha soğuktu. Durmuş olan kar tekrardan yağmaya başladığında derin bir nefes alıp kapısını açtım ve yere eğildim. "İnmek istemiyor musun?" Kendini hazır hissedene kadar burada bekleyebilirdik, benim için sakıncası yok. "İstiyorum , yalnızca yüzüm yok gibi hissediyorum. Aylarca gelmeyip şimdi gelmek ağır hissettiriyor."

"Ağır hissettirdiğine eminim ama gelmeyişinin sebebi kabul edemeyişin. Birisinin öldüğünü kabul edemezsen , mezarına gidemezsin. Yüzüm yok diye düşünme bugüne kadar gücün yoktu sadece." Kurduğum cümleden sonra hafif bir tebessüm bahşedip yavaşça arabadan indi. Mont veya kabanı olmayışına istemsiz kaşım çatıldı. "Algın üstüne mont giy." Kaşını kaldırsa da arabayı kilitlemeden arka kapıyı açıp kabanını çıkardım. "Hiç kaşını gözünü oynatma giyeceksin."

Kabanı yakasından tutup kaldırdığımda beni tekrarlatmadan giyebilmişti. Kolundan tutup mezarlığın girişine doğru ilerledim. Elimi demir eski kapıya attığımda sert bir rüzgar esmişti , bir şeylerin habercisiydi sanki bu rüzgar . Böyle düşünen tek kişi bende değildim muhtemelen çünkü hemen yanımda duran Algın da kasılmıştı. Savrulan saçlarımı yüzümden çekip kapıyı araladım.

Bir uğultu vardı , tüm şehir beyazdı ama mezarlığın örtüsü grimsiydi. Karlar bile beyaz kalamamıştı. Ben bir adım içeriye attığımda izlendiğimizi hissettim. Tedirginlikle Algın'a döndüğümde o da etrafa bakınıyordu. "Ne oldu?" İkimiz de izlendiği izi hissediyorsak yanılıyor olamazdık. "Emin değilim ama sanki izleniyoruz , öyle hissediyorum." Cümleleri fısıltı halindeydi ve her ne kadar bana söylese de etrafa bakıyordu.

Bir süre kapıda durup kalmıştık ben mezarlığın bir adım içinde Algın ise bir adım dışındaydı. Kimseyi göremedik ve hiçbir ses alamadık. "Artık girelim mi?" Algın'a baktığımda soruma yalnızca başını sallayarak cevap verdi. Benim yanımdan geçip sol tarafa doğru ilerledi. Çokta büyük bir mezarlık değildi. Mahalle arasında bir mezarlıktı , genelde gelirli ailelerin tanıdıkları vardı. Durumu iyi olunca mezarını bile ayrı yaptırıyor insan oğlu , sanki herkesin gömüldüğü iki metre toprak değilmiş gibi.

Bir mezarın önünde durduğumuzda elleri titriyordu titrek bir şekilde mezar taşına dokunduğunda elektrik çarpmış gibi anında elini geri çekmişti. "Çok soğuk." Sesi titremiyordu , belli ki kendi içinde bir şeyleri halletmişti. Mezar taşında ki isme gözüm dolandığında beynimde bir şimşek çaktığını hissettim. 'Levent Altınöz' yazıyordu , şirketlerinin ismi de 'Altınöz İnşaat' beni analize götürdüğü gün 'burada bir dostum öldü' demişti , şişe çevirmece oynadığımız gün de 'en yakın dostum babam' demişti.

Aslında babası intihar etmemişti öldürülmüştü. O gün analizini yaptığımız oda babasınındı.  Aden de haklıydı , babasının intihar ettiğine bir türlü inanmıyordu ama bu konunun ucu neden Görkem Özer'e değiyordu? Tam yolunda gidiyor derken neden birden tüm yollar çıkmaz sokağa dönüşüyordu?

"İntikamını bir şekilde alacağım baba! Eğer ki kim seni öldürdüyse , hesabını verecek. Notunu geç gördüm. Ben göremedim bir arkadaşım gösterdi. 'İntihar' pek senlik bir şey değil zaten , inanmamıştım da intihar ettiğine." Bir yandan Algın'ın cümleleri kulağıma dolarken bir yandan da , Görkem Özerden şüphelendiği zamanlar beynimde dolanıyordu.

"Aden okuluna devam etme kararı aldı , annem biraz daha toparlandı. Aden galiba bir sünepeye aşık oldu emin olamıyorum, bir kaç kere ağlarken gördüm. Normalde anlatırdı ama bu aralar anlatmıyor. Sana anlatacak çok şeyim var aslında biliyor musun? Eski dostlarının da senden sonra araları açıldı. Soylu ve Özer görüşmüyor artık. Kulağa şaka gibi geliyor değil mi?" Kurduğu son cümle ile boğazıma bir yumru oturdu. Sesinde elle tutulur olan ima beni yerle bir etmişti. Tam arkasından birisinin kızı vardı.