The Last Pair (Wolno Pisane)

19

Od wizyty w skrzydle szpitalnym minęło zaledwie trzy dni, tylko tyle wystarczyło aby w Hogwarcie wrzało. Wszystko się zaczęło od tego, że Harry opuścił skrzydło w dość opłakanym humorze, humorze który się coraz bardziej niszczył każdą wzmianką o tutejszym dyrektorze.
Jedynymi osobami, które wiedziały co się dzieje to Tom i Poppy, jednak nie mógł on powiedzieć o tym swoim przyjaciołom, gdyż uważał, że od razu polecą na skargę Dumbledore'owi.

- Harry przecież widzę, że cię coś trapi. - odezwała się brunetka. - Chcemy ci tylko pomóc.

- Pomożecie nie wtrącając się w moje życie okey? - odparł jej rozeźlony Potter. - Dlaczego nie możecie mi dać spokoju? Spójrz na bliźniaki. - czarnowłosy wskazał na dwóch rudzielców, którzy mu tylko pomachali. - Oni jakoś widzą, że nie jestem w humorze do rozmów bądź czegokolwiek i nie podchodzą.

- Bo... - zaczął Fred.

- Wiemy... - George.

- Że... - Fred.

- Nas... - George.

- Możesz... - Fred.

- Przeklnąć, a tego nie chcemy. - odpowiedzieli w tym samym czasie jak na bliźniaki przystało.

- Widzisz? - Harry się lekko uśmiechnął.

- No ale Harry! - wrzasnął Ronald.

- Ron ty się nawet do mnie nie odzywaj, wiesz co zrobiłeś w bibliotece. - zielonooki spojrzał na przyjaciela. - I nie zaczynaj z tym, że mu się to należało, bo tak nie było.

- Niech ci będzie mate. - powiedział bez humoru rudzielec.

- Nie nazywaj mnie mate, nawet nie wiesz co to znaczy dla mnie. - warknął Potter, po czym poczuł dość intensywny zapach ciasteczek czekoladowych po czym był skołowany.

- Harry? Co się dzieje? - zapytała się go zmartwiona przyjaciółka jednak avadooki nie odpowiedział jej ponieważ usłyszeli donośny krzyk grubej Damy

- TO ON, TO ON! - krzyczał portret.

Harry wybiegł ze wspólnego salonu, był przygotowany na uderzenie w portret jednak ten się otworzył i wylądował na czymś miększym.

- Mówiono ci, żeby nie biegać po korytarzu? - zapytał się go znajomy głos.

- Wiedziałem, że to ty, dlaczego cię nie widzę? - Potter spojrzał przed siebie jednak nie zauważył wspomnienia.

- Ponieważ ktoś tu wrzeszczy tylko na mój widok. - oznajmił dając tym samym mu do zrozumienia, że na to odpowei tylko w swojej komnacie.

- Chodźmy?

- Poppy chyba czeka pod drzwiami, mogę wyczuć jej magię. - powiedział mu szeptem Riddle.

- To może jej odtwórz? - zaproponował avadooki.

- To dobry pomysł.

Po dziesięciu minutach Harry i Tom weszli do prywatnych komnat wspomnienia, jednak to co tam ujrzeli ich zszokowało.

- Emm... - zaczął czarnowłosy. - Dobry wieczór Profesorze Snape?

- Potter czy to było pytanie czy przywitanie? - odpowiedział mu cierpko czarnooki.

- Oh Severusie daj mu chwilę właśnie przyszedł. - zagaiła go starsza kobieta. - Mijałeś "go" może po drodze tutaj?

Gdy Poppi tylko to powiedziała za Harry'm pojawił się nie kto inny jak Marvolo.

- Czy ja ostatnio nie wyraziłem się jasno Pomfrey? - powiedział brunet otaczając Potter'a dłonią. - Co "on" tutaj robi?

- Mój panie? - Snape się zdziwił na widok Czarnego Pana w swojej młodzieńczej postaci.

- Skoro ja wiem kim jesteście to może powiecje jeszcze komuś innemu, a Severus wydawał się najlepszym kandydatem. - wyjaśniła im kobieta.

- Pani Pomfrey, wie Pani, że Profesor Snape też służy Dumbledore'owi? - zapytał się rozkojarzony Potter przez co czarnooki zesztywniał.

- Harry mam dla ciebie propozycję. - Riddle podniósł jego podbródek, aby na niego spojrzał. - Może ty pójdź do mojej sypialni, a ja sobie tutaj chwilę z nimi "porozmawiam"?

- Daj mi tylko swoją różdżkę. - Riddle wykonał polecenie swojego partnera. - Dziękuję.

Po kilku chwilach drugorocznego nie było w pomieszczeniu przez co zapanowała napięta atmosfera, nikt nie wiedział jak zacząć rozmowę ale wiedzieli, że prędzej czy później ktoś musi to zrobić.