Kaderin Oyunu

27. Bölüm

Dicle'nin Anlatımıyla

Mutfaktan çıktığımda gözlerim Annemi aradı.

Yavaşça merdivenlere yöneldiğimde merdivenlerin başında kırılmış vazoyla yerde hareketsizce yatan Annemi gördüm.

"Nadia Abla! Çabuk gel!"

Evin içinde yankılanan sesimle beraber yankılanmaya başlayan topkulu sesiyle Anneme yaklaşmaya başladım.

"Küçük Hanım ne olu- AAA!"

Annemin başından akan uzaktan belli olamayan ama yakından rahatlıkla görünen kanı gördüğümde korkum daha da çok artmıştı.

"Nadia Abla başı kanıyor çabuk Ambulansı ara."

Nadia Abla kapıya koşarken bana seslendi.

"Ambulans geç gelebilir. Kapıdaki korumalara haber vericem, onlardan biriyle gidelim hastaneye."

Nadia Abla korumlardan birine haber verip içeri geldiğinde koruma dikkatli bir şekilde Annemi kucağına alarak dışarı çıktığı sırada Nadia Abla da beni elimden tutarak peşinden sürüklemeye başladı.

Neredeydim ben?

Şu an ne yaşanıyordu?

Çevremdekiler kimler?

Benim burda ne işim var?

Şu an tek istediğim olduğum yere çökerek ağlamaktı.

Hastaneye geldiğimizde Annemi sedyeyle müdahale odasına aldıklarında artık gücüm çekildiği için olduğum yere çöktüm.

Uğursuzsun sen! Kimseye hayrın dokunmaz senin, sen insana ancak musibet getirirsin!

Kafamın içinde yankılanan sesle elimi yumruk yaparak tırnaklarımı etime geçirdim ve başımı arkamdaki duvara vurduğumda başımdaki yara kendini belli eder bir şekilde sızlamaya başladı.

Uğursuz değilim ben!

Başımdaki ağrı daha da arttığında dişlerimi birbirine kenetlerken duvarla başım arasına giren elle gözlerimi açtım.

Bakışlarım elin sahibine çevirdiğimde gördüğüm benimle aynı renk gözlerle tepki veremedim ilk başta sonra sıkıca sarıldım belki iyi gelir diye.

"Uğursuz değilim ben."

Fısıltı şekilde aynı şeyleri tekrar etmemle Dağhan Abim anlamasa da kendimde olmadığımı bildiği için üstünde durmadı.

Beni sakinleştirmek için saçlarımı okşayarak bir şeyler söylese de ne dediğini anlamıyordum ve kendimi iyi hissetmem için yaptığı bu hareket benim sadece daha fazla ağlamama sebep oldu. Şu an sadece Annemin iyi olduğunu duymaya ihtiyacım vardı. İyi olmak için sadece Anneme ihtiyacım vardı şuan da.

Abimden ayrıldığım da ona müsade etmeden kendi gözyaşlarımı kendim sildim.

"Abi ben Anne dedim Anneme... ama ben bunu söylediğimden... 5 dakika sonra Annem bayıldı.... başı kanıyordu onun... uğursuzum ben... eğer uğursuz olmasaydım Annem şu an böyle olmazdı..."

Hıçkırarak söylediklerimle Abim yüzüne bakmam için çeneme tuttu.

"Abicim kafanın içindeki ne diyor tam olarak bilmiyorum ama sen uğursuz değilsin tamam mı? Annem şu an bir sağlık sorunu için burada tamam mı?"

Abim biraz sert bir tonda söylemişti bunları anlamam için ve başarılı olmuştu.

"Peki Annemin nesi var?"