ရင်မှ နှစ်နှစ်ကာကာ[Completed]

part-3(Z)

မင္းေသြးသစ္ေထာင္ထဲေရာက္ေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပင္ရွိေနေလၿပီ။သူ၏ျဖဴေသာအသားအရည္မွာလည္း ေနေလာင္ရသည္မ်ား၍ညိုတဲ့ဘက္သို႔တျဖည္းျဖည္းကူးေျပာင္းလာေလသည္။

"ကိုသစ္ မအိပ္ေသးဘူးလား "

"ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး "

"မအိပ္ခ်င္ေသးရင္ စကားေျပာၾကမယ္ေလကြာ"

"ဟုတ္တယ္ေဟ့ မနက္က်ရင္လျပည့္ေနမို႔တို႔အလုပ္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင့္ဝိုင္းဖြဲ႕လာၾကေသာ စကားဝိုင္းေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္စည္ကားလာေလသည္။ညေစာင့္တပ္သားသည္လည္း စကားမ်ားေနေသာသူတို႔ကိုတစ္ခ်က္မွ်သာၾကည့္ၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။

မင္းေသြးသစ္ေထာင္ထဲေရာက္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေနေသာ္လည္းမည္သူမွ်သူ႕အား ေထာင္ဝင္စာလာမေတြ႕ၾကပါေခ်။ေမေမလည္းသူ႕အား လာမေတြ႕သလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္လည္းတစ္ဦးမွ်လာမေတြ႕ၾကပါေခ်။သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူသူေဌးသားဘဝတြင္တုန္းက သူ႕အားအလြန္ခင္မင္ၾကေလသည္။ထိုသို႔ခင္မင္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို သူအခုမွပင္နားလည္လာခဲ့သည္။

သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္သူ႕အားစိတ္ရင္းႏွင့္ခင္ၾကသည္မဟုတ္ဘဲ သူ႕ကိုကပ္ဖား၍ေပါင္းသင္းၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။မိတ္ေဆြစစ္ကို ဒုကၡေရာက္ေသာအခ်ိန္မွာသာေတြ႕ျမင္နိုင္သည္ဟူေသာစကားသည္ အလြန္ပင္မွန္ပါသည္။သူေထာင္ထဲတြင္ေနေနစဥ္အတြင္း ေထာင္သားမ်ားႏွင့္ေထာင္မႉးသည္ သူ႕ကိုအလြန္ပင္ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွသည္။အထူးသျဖင့္ကိုလတ္သည္ သူ႕အားညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပမာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။

"ကိုသစ္"

"ခင္ဗ်ာ"

"မင္းေထာင္က်ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို ေျပာျပခ်င္လား"

"မဒိန္းမႈနဲ႕လူသက္ရန္ႀကံစည္မႈေလ အကိုတို႔မသိဘူးလား"

"ဒီမွာေကာင္ေလးရ ငါတို႔ကလူမိုက္သာလုပ္ေနတာဘယ္ေတာ့မွမယုတ္မာဘူး မင္းကိုၾကည့္ရတာလည္းလူဆိုး႐ုပ္ေတာင္မေပါက္တာ လူယုတ္မာျဖစ္ဖို႔ဆိုတာအေဝးႀကီးဘဲ ငါတို႔ကလူကဲခတ္အဲ့ေလာက္မညံ့ပါဘူးကြ"