MOTORCU | +18

BÖLÜM 9

Selam sevgili okurlar ve motor severler. Nasılsınız? Umarım her biriniz çok iyisinizdir.

Biliyorum bölümler çok heyecanlı yerlerde kesiliyor ama normal bir sahnede bırakınca da beni tatmin etmiyor.

Yeni bölümü sabırsızlıkla beklediğinizi bilmek beni mutlu ediyor :)

Yıldıza basarak oy vermeyi ve satır aralarına bol bol yorum yapmayı unutmayın <3

Sınır 15 oy 25 yorum ❤️

Medya: Deniz ve Kaya

🏍️

Bu şekilde ölemezdi.

Hızla kendime gelip Hakan'ın yanına ilerledim. Şokun etkisiyle beynim durmuştu ve ne yapacağımı bilemez haldeydim. Yanına vardığımda ağlarken sarsılan omuzlarına koydum ellerimi. Kafasını kaldırıp bana baktığında gözlerindeki o acıya şahit olmuştum.

'Ne oldu Hakan?' Ağlamaktan kendine gelipte konuşamıyordu bile. 'O- Onun kalbi durdu. Doktorlar odaya girdi müdahale ediyorlar şimdi. Ölmez dimi Deniz. O benim her şeyim ben onsuz ne yaparım. Kardeşim o benim.'

Bu söylediklerinden sonra ağlaması daha da artmıştı. Zorla yerden kaldırıp sandalyeye oturttuğumda yoğun bakım odasına doğru ilerledim. Cam duvarlardan gördüğüm kadarıyla Kaya bir sürü alete bağlanmıştı ve doktorlar telaşla bir şeyler yapıyorlardı.

Ne yaptıklarını anlamıyordum ama gözlerim yatağın sağında duran monitöre kaydı. Bunun düz çizgi olmaması gerektiğini biliyordum.

Göğsümün sıkıştığını hissettim. Daha bir saat önce düşmanım olduğunu düşündüğüm insan masumdu ve şuan ölmek üzereydi. Ben ise onu ölüsünden bile haber almamak üzere terk etmiştim.

Hayatım boyunca kendimi hiç bu kadar kötü hissetmediğimi fark ettim. Bu kadar vicdansız. Kim olursa olsun yaptığım o muameleyi hak etmiyordu. Derin bir nefes çektim içime. Hastane kokusundan bir kere daha nefret ettim.

İçimden dualar etmeye başladım. Onun iyi olması gerekiyordu. Hem daha kazandığı yarış için rövanş bile teklif etmemiştim ki. Belki de yeniden tanışırdık ve arkadaş olabilirdik.

İçimdeki ses ne arkadaşlığından bahsediyorsun sen diye haykırdı. Evet belki Kaya düşman değildi ama babası abimi altı sene tutsak etmişti. Babam kardeşini öldürmeye kalkmıştı. Bu nefretin arasında ne arkadaşlığı olabilirdi ki.

Bunları sonra düşünmek üzere göz ardı ettim. Şuan ki önceliğim kesinlikle Kaya'nın yaşamasıydı. Ben daldığım yerden bakışlarımı ayırdığımda monitörde bir hareketlilik oldu. Kalbi atmaya başlamıştı.

Hemen Hakan'a döndüm. 'Kalbi. Hakan, tekrar atmaya başladı.' Hakan telaşla gelip yanımdaki cam duvardan içeri baktı. Doktorlar kalp masajını bırakmış ve toparlanıyorlardı. Odadan çıkan hemşireyle adımlarım oraya döndü.

'Hemşire hanım ne oldu? İyi olucak dimi?' Hemşire üzerine çok gittiğimi fark etmiş olacak ki bir adım geri çekildi. 'Öncelikle sakin olun. Hastamızın kalbi durdu fakat çalıştırmayı başardık. Bir süre gözetim altında kalması gerekiyor. Aldığı darbeler çok ciddi sarsıntılara yol açmış'

Onaylar anlamında kafamı aşağı yukarı salladığımda söyleyecek bir şey kalmamıştı. Hakan kafasını elleri arasına alıp yavaşça yere çöktü. 'Arayacak kimse var mı? Hastanede olduğunu bilmesi gereken' Kızarmış gözleri gözlerimle buluştu.

Dudaklarında acı bir gülümseme belirdi. 'Sadece ben'

Gözlerim deli gibi yanarken daha fazla ağlamak istemiyordum. Çalan telefonumla dikkatimi oraya verdim. Arayan Kerem idi. Telefonu açıp kulağıma götürdüm. 'Neredesin Deniz? Ortadan kayboldun, haberde vermiyorsun. Abinde bir şey söylemiyor kafayı mı yedirticen bana'