Deniz çıkacağı motor yarışında rakibinin gizli tutulduğunu öğrenir. Bu yarışı kazanmak içi her şeyini ortaya koymaya hazırdır peki ya canını?
Kendinden emin katıldığı yarışta bilmediği ve en önemli detay olan rakibi Kaya Demirhan. Motor camiasının...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkamdan adımı sayıklayan abimi umursamadan hızlı adımlar ile odama girdim ve kapımı kapadım. Ağladığım için görüşüm bulanıklaşırken önümü görmekte zorlandım.
Ayağımın takılması ile tökezledim ve kendimi bir anda yerde buldum. Daha fazla dayanacak, kendimi tutacak gücüm kalmamıştı. Gözyaşlarım gibi hıçkırıklarımı da serbest bıraktığımda artık sarsıla sarsıla ağlıyordum.
Abimin kapının ardındaki sesini duydum. Defne'yi aramıştı ve herkesin acilen buraya gelmesi gerektiğini söylüyordu. Evi birkaç dakikalık bir sessizlik kapladı ardından abimin sesi koridordan bana ulaştı.
'Kaya, Deniz çok kötü. Korkuyorum. Eve geldiğinde perişan halde ağlıyordu. Geldiği gibi kendini odasına kilitledi. Onu bu hale kim getirdi bilmiyorum ama bir şey olmuş. Hemen gel!'
Kaya'nın adını duymamla bedenim kaskatı kesilmiş zihnim aklıma gelen görüntüler ile bulanmıştı. O çocuk...
İçimde daha fazla tutamadığım çığlığımı ağlamalarım arasında özgür bıraktım. Abim sesimi duyması ile kapıyı daha sert yumruklamaya başladı.
Düştüğüm yerde oturur pozisyona geçtim. Dizlerimi kendime çekip ellerimi etrafına sardım. Hıçkırıklarım nefesimi keserken kafamı art arda dizlerime vuruyor ve nefretimin acıya çevrilmesine neden oluyordum.
Canım yanmıştı ve bende can yakmak istiyordum. Onun canını yakamayacak kadar çok seviyordum hala onu. Kalbim bu gerçekle bir kez daha sızladı.
Kendi canımı yakacaktım. Birine güvendiğim için, ona kalbimi açıp salak gibi inandığım için suçlayacağım tek kişi bendim.
Evin aşağısından duyduğum arabanın fren sesi ile geldiklerini anlamıştım. Camım kapalı olduğu için sesleri net seçilmiyordu fakat duyabildiğim tek bir kişi vardı. Kaya.
Onun sesini duymak bütün vücudumun kasılmasına ve midemin bulanmasına neden oldu. Gözlerim odamda gezindi ve kapının yanındaki yere ilişti. Derin bir nefes alıp oturduğum yerden kalktım.
Adımlarım geri geri gidiyor olsa da kendime yapabileceğim en büyük işkence buydu. Kapıya yaklaştıkça başım dönmeye başlamış bedenim birazdan yapacağım şeyin ağırlığı ile kasılmıştı.
Titreyen ellerim ışık düğmesine gitti. Gözlerimi sıkıca yumup ışığı kapadım.
Camdan ışığın söndüğünü gören arkadaşlarımdan bağırışma sesleri yükseldi, saniyeler sonra ise kapıma kadar çıkmışlardı. Defne'nin korku dolu sesi ilişti kulağıma. 'Elektrikler mi gitti neden ışığı kapandı?'
Abim sesinden bariz bir şekilde anlaşılan tedirginlikle cevapladı. 'Ne ışığı? Elektrikler falan gitmedi' O saniyeye kadar kapalı olan gözlerim bir kişinin sesini duymam ile açıldı.
