MOTORCU | +18

BÖLÜM 11

Herkese merhaba sevgili okurlar ve motorseverler.

Nasılsınız? Umarım her biriniz çok iyisinizdir :)

Geçen bölüm oy sınırı geçilmedi. Normalde atmayacaktım ama aktif olarak okuyup oy veren okurlarım var artık. Onları bekletmek istemiyorum. Kitabın bir bölümü en az 100 okuma oluyor, 15 oyu da çok görmeyin lütfen 🫶🏻

Kısa ama öğrendiklerimizin ağır olduğu bir bölüm sizi bekliyor. Kendinizi hazırlayın.

Oy vermeyi ve satır aralarına bol bol yorum yapmayı unutmayın <3

Sınır 15 oy 40 yorum

Medya: ...

.

'Anneniz intihar etmiş. Durumu iyi değil. Acil gelmeniz gerekiyor.'

Duyduklarımın doğru olma imkanı yoktu. Annem bana bunu yapmazdı, bırakıp gitmezdi beni. Kadına tekrar tekrar ismi teyit ettirmiştim ama intihar eden kişinin annem olduğunu söylüyordu.

Ben hala şok içinde barın dışarısında bankta otururken Kaya apar topar içeri girmiş ve herkese haber vermişti. Abim ile Defne dışarı çıkmışlardı fakat telefonlarına ulaşamıyorduk. Ellerim yüzümde dakikalardır ağlıyordum.

Kaya'nın telefonda konuştuğunu duydum. Uçak bileti ayarlamaya çalışıyordu. Kerem önümde diz çöktüğünde o da benim gibi perişandı. Sakinleş diyemiyordu kimse çünkü sakinleşemeyeceğimi biliyorlardı.

Annemin iyi olduğunu görmeden de sakinleşmeyecektim. Kaya yanımıza geldiğinde ellerimi yüzümden çektim. Gözyaşlarımdan dolayı etrafı bulanık görüyordum. Gözlerimi art arda kırptığımda görüşüm biraz daha düzelmişti.

'Hepimize bilet yok. Üç tane ayarlayabildim bir saat sonraya Zahir'e ulaşmamız lazım.' Kerem telefonunu çıkarıp abimi aradı. Samet de aynı anda Defneyi arıyordu. Açan olmadığında ağlamam şiddetlendi. Kerem sinirle kalkıp önümde bir sağa bir sola yürümeye başladı.

Kaya yanıma oturduğunda bizim aksimize oldukça sakin ve soğukkanlı gözüküyordu. Başımı elleri arasına alıp göğsüne yasladı. Bir eli saçlarımı okşarken öbür eli yanağımı buldu. Usulca gözyaşlarımla ıslanmış yanaklarımı temizledi.

Kerem yanımıza doğru gelirken konuştu 'Abine ulaştım direk havaalanına geçecek' Sadece başımı sallamakla yetinmiştim. Kaya kafamı kaldırıp oturduğu yerden kalktı 'Kerem sen herkesi topla otele dön yarın da ilk uçakla gelin. Haberleşiriz.' Kerem onu onayladığında ayaklandık.

Bacaklarım bana ihanet eder gibi bütün gücünü kaybetmişti. Yürümeyi bırakın ayakta duracak halim yoktu. Kaya da bunu fark ettiğinde yanıma gelip koluma girdi. Kafamda binlerce düşünce dönerken taksiye bindim.

Başımı cama yaslayıp gözlerimi kapadığımda Kaya da bindi ve uçağa doğru yola çıktık. Annem bunu kendi isteğiyle yapmış olamazdı. Birinin ona bilerek zarar vermiş olma düşüncesi ise beni çok ürkütüyordu. Kim ona bu kötülüğü yapabilirdi?

Baban? diye konuştu iç sesim. Yapmaz dedim. Bu kadarını yapmış olamaz. Abini kendi elleriyle düşmanına ölümü için verdi diye geçirdim içimden. Acilen İstanbul'a dönüp işin aslını öğrenmeliydim.

Çok uzun sürmeyen bir yolculuğun ardından havaalanına gelmiştik. Zihnim bulanık, bedenim ise yarı uyanık bir haldeydi. Ne zaman taksiden inip uçağa binmiştik algılayamamıştım. Hepimizin koltukları başka yerdeydi bu yüzden acımla baş başaydım.

Ayaklarımı koltuğa koyup dizlerimi kendime çektim ve etrafına kollarımı doladım. Çevremde bir sürü insan vardı ama annem olmazsa yapayalnız kalırdım ben. Neler döndüğünü öğrenecek bu işin peşini bırakmayacaktım. Şuan ise tek önemli olan şey annemin iyileşmesiydi.