MOTORCU | +18

BÖLÜM 12

Herkese merhaba sevgili okurlar ve motorseverler :)

Nasılsınız? Umarım her biriniz çok iyisinizdir.

Geçen bölümden daha da zor bir bölüm arkadaşlar ama son söz. Daha da zorlamayacağım sizi.

Oy vermeyi ve satır aralarına bol bol yorum yapmayı unutmayın <3

Sınır 15 oy 40 yorum 🩶

.

Kaya ile dışarıda bir süre daha oturduktan sonra iyice sakinleştiğimde içeri geçtik. Üzerimde bu büyük sırrımı biri ile paylaşmış olmanın hafiflemesi vardı. Aklımı hala kurcalayan şey ise annemin bu hale nasıl geldiğiydi. Bunu çok acil öğrenmeliydim.

ERTESİ GÜN

Annemin odasının önüne geldiğimizde derin bir nefes aldım. Buna hazır değildim fakat annem için bunu yapmalıydım. Kaya gerildiğimi anladığında gözlerimin en içine bakarak bana sıcacık bir gülümseme bahşetti. Gülüşü bana güven verirken duruşum dikleşmişti. Elimi kapının kulpuna götürüp açtım.

Abim annemin sağında duran koltuğa oturmuş sessizce ağlıyordu. Kerem ise camın önünde dışarıyı izliyordu. Annem belli ki sakinleştirici almıştı çünkü uyuyordu. Dikleşen omuzlarım saniyesinde düştüğünde nefesim ciğerlerime yetmedi. Bir şeyler olmuştu..

Adımlarım geri geri giderken odaya girdim. Sesimi çok yüksek çıkarmamaya dikkat ederek konuştum. 'Neden ağlıyorsun abi? Ne oldu?' Abim ellerini gözüne götürüp yaşlarını sildi. Kerem arkasını dönüp bize doğru adımladı. 'Annen bir şeyler söyledi Deniz. Gerçek olamayacak kadar kötü şeyler. Belki bir saçmalıktan ibaret. Annen uyansın ve sakinleşsin öyle anlatsın bize olan biteni olur mu güzelim?

Kaşlarım çatıldı. Benden saklamak istiyorlardı. Abimi ağlatacak kadar ciddi bir şeydi belli ki. Neden söylemiyorlardı. Gözlerim dolduğunda ağlamamak için kendimi sıktım. Her şeyi öğrenmeden çocuk gibi ağlamayacaktım. Yeterince korkularıma sığınmış, kabuğuma çekilmiştim.

Abimin ve annemin bana ihtiyacı vardı. Bu yüzden güçlü durmak zorundaydım. Omuzlarımı tekrar dikleştirdim ve abimin yanına gittim. Elimi omzuna koyup sıvazladım. Eğilip saçlarının arasına bir öpücük bıraktım. 'Bu da geçecek abim. Ağlama olur mu?' 'Bu geçecek gibi değil be abicim'

İçimdeki boşluğu kara dumanlar kaplarken göğsümün sıkıştığını hissettim. Kalbim birinin elindeydi ve o hiç acımadan sıkıp canımı yakıyordu. Başımdaki ağrılar her geçen saniye artarken içinde olduğum bilinmezlik bana iyi gelmiyordu. Gerçeği öğrenmeliydim artık.

Aradan geçen yarım saatin ardından annem ufaktan kendine gelmişti. Hemşireler arada uğruyor kolundaki damar yolundan ilaçlarını veriyorlardı. Tıbbi durumu oldukça iyiydi. Kontrol amaçlı bu gece de burada kalacak yarın öğlen çıkacaktık.

Annem gözlerini tamamen açtığında az öncekinin aksine sessiz ve sakindi. İlaçlar etki etmişti anlaşılan. Ağlamaktan şişmiş gözleri yanında oturan abimde dolandı. Bana bakmak istemiyor gibi gözleri her yere değdi ama bana ulaşmadı.

Bu durum artık sabrımı tüketirken sinirle konuştum. 'Anne olanları anlat artık. Biz bir bilinmezliğin içinde sürükleniyoruz ve iyi değiliz. Neden intihar ettin? Kim seni bu duruma getirdi? Ve en önemlisi kim boğuldu anne?'

Annemin acı dolu gözleri beni buldu sonunda. Bakışları hiç görmediğim bir haldeydi. Çok acı çekiyordu onu anlıyordum ama o bakışlarda bir duygu daha vardı. Pişmanlık..

Neyden pişmandı?

Annemin konuşmayacağını anladığımda daha fazla burada durmak istemiyordum. Çantamı masanın üzerinden alıp arkamı döndüm. Hızla adımlarla kapıya vardığımda elim kulpuna gitmişti ki annemin sesiyle duraksadım.