Tokyo Revengers | Sano Manjiro

2

Baji'den
Cidden hayal kırıklığına uğramıştım. Yui'ye çok benziyordu bu çocuk. Ama Yui elleri çok güçlü diye kullanmazdı Yumai ise zayıflıktan olduğunu söylemişti. Yui asla zayıf yönlerinden korkmazdı. Gerçi o hiç bir şeyden korkmazdı. Ne dayak yemekden ne de ölmekten. O korkusuz Yui'ydi. Yumai korkak birisi. Şimdi ise Yui'yi tanımadığını söylüyor. Bu konuyu açmıyacağımıza dair söz vermiştik birbirimize. Kim olursa olsun Yui'den bahsetmicektik. Birbirimize bile bir kez olsun Yui hakkındaki düşüncelerimizi açmadık. Sadece ben ıslah evine gidip kazutora'ya olanları anlatmıştım. Başka da hiç bir zaman kimseye bir şey demedim. Yui'den de bir daha haber alamadık. Cok zoruma gidiyordu Yui'ye olanlar. O cinayet dosyası kapanmadı ve katil kim bilmiyoruz ama Yui değil ise aynı anda hem ailesini kaybetti hem de arkadaşları ona katil deyip sırt çevirdi. Yalan söylemiyeceğim onu çok özlüyorum. Eminim diğerleri de özlüyordur. Ama elden hiç bir şey gelmiyor.

Yumai hala sorusuna cevap bekliyordu. Ona dönüp "yok bir şey. Cidden önemli bir konu değil ama başka insanlara sorma. Bu konuda hassas olanlar vardır eminim" dedim. Daha fazla bir şey bilmesine gerek yoktu. Ama Yumai'de bir şey vardı; sanki Yui ile dövüşmüştüm az önce, Yui ile sohbet etmiştim sanki. Bu çocuk tomana lazım. Mikey, Draken, Pah, Mitsuya ve benim Yumai'ye ihtiyacımız var.

Yui'den
Baji ile uzun uzun konuştukdan sonra evime gitmeye başladım. Aynı yöne gitmemize rağmen yanından ayrıldım, evimi öğrenmesini istemiyordum. Evimi öğrenirlerse kız halimle beni görmeleri çok olası olur. Evime geldiğimde ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Baji, Emma, Draken... Hepsi 2 yılda çok büyümüşler ama hala aynıydılar. Draken hala olgun davranıyor, Baji sert durmasına rağmen duygularına hakim olamıyor, Emma ise hala Draken'e aşık. Çok özlemişim onları. Yarın sikik okul var. Zaten saat gece yarısını geçmiş. Uyim başka yapacak bir şey yok amk.

Anne?

Anne?

Anne?

???

Anne nerdesin?

An-
ANNNE!

ANNE! BABA!
HARU?

HARU ABİ, ANNE
AÇIN GÖZLERİNİZİ

BABA..

nefes nefese uyandım. Yine aynı kabus. Her şeyin daha da boktan bir hal aldığı gün. Ne kadar geçmişimi terk etmeye çalışsam da olmuyor, her seferinde kendimi aynı yerde buluyorum. Şimdi ise 2 yıl sonra eski arkadaşlarıma dönüyorum. Şaka gibi.

AMİNA KOAYİYİM OKULUN BASLAMASİNA 10 DAKİKA VAR

...

Evden çıktığımda koştur koştur okula yetişmeye çalışıyordum. Her zamanki gibi geç kaldım. Cidden genel olarak konuşmuyorum istisnasız her gün geç kaldım bu sene. Neyse ki hocalar alıştı. Dersi de keşke biraz siklesem. Sınıfa geldiğimde geç kaldığım için özür dileyip sırama oturdum. Bu gün dersi dinlemeye karar verdim. madem bir şeyleri değiştirme kararı aldım, her şeyi iyi yönde değiştirelim. Hoca dersi dinlediğimi görünce dehşete düştü. "Yui Yukoza tahtaya mi daldın yoksa dersi mi dinliyorsun?" Dedi. İçten içe kahkahalar atıyordum. "Hocam bu konu ilgimi çekti de ondan bi dinliyim dedim" diyince hoca hemen " peki bu soruyu çözebilir misin?" Dedi. " Yok hocam nalakasi var dinliyoruz dedik anladık demedik" dedim ve gülümsedim.