Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
Evet sorum cevaplanmıştı ama yeni bir soru daha doğmuştu.
Ben buraya nasıl geldim?
Ayağa kalkarak odamdaki tuvalete girdim. Ellerimi yüzümü yıkadıktan sonra üstüme düzgün şeyler giydim.
Odanın dışarısından sesler geliyordu.
Duyduğum tanıdık seslerle rahatladım ve yavaş adımlarla odamdan çıktım. Salona adımladığımda gördüğüm görüntüyle kıkırdamak istesemde Umut'un gülersem yaralarımı umursamayıp üstüme atlayarak yastıkla boğma çalışmaları yapabilme ihtimali yüzünden kendimi büyük zorluklarla tuttum.
Umut sanki saldırmaya hazır bir köpek gibi Noyan ve Tugay'a bakıyordu. Özellikle de Tugay'a. Tugay da sinirle Umut'a bakarken Noyan ise oldukça sakindi ve ikisi de umrunda değil gibiydi.
Tugay ve Umut'un kişilikleri oldukça uyuşsada birbirlerinden nefret ettiklerini anladım. Sonuçta birbirlerinin görüntü bakımından benzer olmasa da kişilik bakımında neredeyse aynılardı.
Odaya girmemle bakışlar bana döndü. Umut beni görünce ayağa kalktıp Tugay'a sinirli bir şekilde baktıktan sonra üstüme doğru koşmaya başladı.
"Vallaha gülmedim, vallaha gülmedim."dedim ellerimi kaldırarak. O ise bu halime kahkaha atıp beni kendine çekti.
Kollarını sarınca bende hemen ona sarıldım.
"Ödümü kopardın Çiçek. Ne kadar korktum bilemezsin."dediğinde gözlerim doldu. Yanağımı göğsüne yasladım.
"Sana haber vermediğim için özür dilerim."dediğimde sırtıma iki kere vurdu.
