Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
*Söz bir kere çıkardı ağızdan. Ve bir daha geri alamazdın onu*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabama bindim hızlıca. Son sürat sürdüm arabayı. Aklım halen daha Umut'taydı.
Çok kızacaktı, kırılacaktı ama yapmalıydım. Gerçekleri öğrenmeliydim. Bunun içindi her şey.
Arabayı hızla park ettim ve bankın oraya ilerledim. Bir erkek bedeni gördüm. Üstünde deri bir ceket vardı. Elinde eldivenleri. Saçları kumraldı. Ve olduça uzundu.
Bu Noyan mıydı?
Bankın oraya geldiğimde bana doğru döndü yavaşça.
"Manolya."dediğinde onun Noyan olduğunu anladım.
"Anlat, her şeyi yalansız bir şekilde!"dedim sert çıkan sesimle.
"Oturmayacak mısın?"dediğinde başımı sağa sola salladım.
Bir süre bekledi, oturmayacağımı anlayınca o da oturmadı ve konuşmaya başladı.
"Mustafa'nın öldürülmesinin bir cinayet olduğunu biliyorsun. İlk bizde anlamıştık. Ve müfettişim sınıftan çıkacağına emindi. Bizde öyle. Mustafa'nın sizler dışında bir arkadaşı yok. Yani ya ailesi öldürmüş olacaktı ya da siz. Bu yüzden bir plan yaptık. Biz dedektifler sınıftaki herkese yazacaktık. Tugay Asmin'e, Yasemin Fatih'e, ben sana ve diğer dedektifler de diğer çocuklara. Sizinle konuşuyor ve sanki tek size yazıyormuşuz gibi davranıyorduk."
Kafamda beliren soruları sordum hemen.
"Katilin aramızdan biri olduğuna bu kadar eminseniz niye herkese yazdınız? Yani her türlü katile de yazmış oluyorsunuz ve katil sizin araştırdığınızı biliyor olucak. Bu onun yararına olmaz mı?" Kafasını sağa sola doğru salladı.
