Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kurt gelmişti, Kunt'un ikizi. Doğum gününde, doğum günlerinde. Ne yapacağımı bilemeyerek Kunt'a baktım. O da bana kısa bir bakış attıktan sonra Kurt'a döndü. Bir anda belinden silah çıkartarak Kurt'un anlını dayadı.
"Seni öldürmemem için bir sebep sun bana."dedi Kunt hırlarcasına. Kurt kısa bir gülüş sunsa da belliydi, beklemiyordu bu çıkışı, bu karşılamayı.
Belki de Kunt'un ona sarılmasını beklemişti ya da direk hiç gözünün yaşına bakmadan öldürmesini. Ama Kunt onun beklentisini karşılamamış ve onu şaşırtmıştı.
"İkizinim."dediğinde Kunt histerik bir şekilde güldü. Bu gülüş acılı bir gülüştü, bu gülüş geçmişin gülüşüydü, bu gülüş yılların gülüşüydü.
Belki de Kurt'un onu umursamasıydı bu gülüş, belki de düşmanına çalışmasıydı. Belki de onu yok saymasıydı bu gülüş, belki de var olmasının.
"Yıllar önceye kadardı."dedi Kunt kısa ve net.
"Belki sen öyle hissetmesende öyleyiz. Biz ikiziz."dedi Kurt.
"İkiziz ha? Yetimhanene geldiğimde neredeydi ikizlik, senin için hayatımı batırdığımda neredeydi ikizlik, babam bizi döverken senin önüne geçtiğimde neredeydi ikizlik. Ben sadece tek taraf görüyorum Kurt. Sadece tek taraf. Geçmişte ben de böyle hissediyordum ama artık değil. Benim bir ikizim yok ama benim bir kardeşim var, o da Tugay."dediğinde Kurt'un gözlerinde bakışın değiştiğini gördüm.
Nefret gördüm gözlerinde, Kunt'a değil Tugay'a.
Nefretle baktı, Kunt'a değil kafasında canlandırdığı Tugay'a.
Derince yutkundum. Burada olmaması gereken şeyler olacaktı.
"Neden buradasın Kurt? Neden düşmanın inine girdin?"dediğimde bakışı bana döndüğünde Kunt önüme geçti.
"Ona değil bana bak. Gözlerin ona kayarsa sikerim belanı. Ona bakamazsın, dokunamazsın, bir metreyi geç uzağına bile yaklaşamazsın."dedi Kunt sinirle soluyarak. Dışarıya yansıtmasam da içeriden gülümsedim. Kunt güzel seviyordu.
"Vay vay vay. Aşk insanı değiştirir derlerdi de inanmazdım."dedi Kurt alayla.
"Soruna gelecek olursa Manolya, canım sıkıldı ve tabloyu alayım dedim. İşaretlemişsinizdir artık bir kişiyi."dedi Kurt. Cevabı banaydı ama gözleri Kunt'taydı. Bende Kunt'ta baktığımda o da bana döndü.
"Daha değil ha? Murat öldü, katil o değil. O zaman başkası. Size seçim yaptın diye ayağınıza kadar gönderiyoruz ama siz halen daha aylaklık yapıyorsunuz."dedi sinirle karışık alaylı laflarıyla. Gözlerini Kunt'tan asla çekmiyordu.
