Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
* Ne kadar benzediğimizi fark etmiş miydi acaba? *
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yatağımı da toplayıp odamdan ayrıldım. Üstüme kalın bir kaban giydim, dışarısı soğuktu. Beremi de kafama taktım ve botlarımı giydim.
Telefonumu son kez kontrol edip evi kitleyerek apartmandan çıktım.
Arabama bindiğimde bir süre soluklandım. Şu an hiç düşünmeden hareket ediyordum ve bunun sonuçları kötü olabilirdi. Ama yapıcaktım.
Bugün yüzleşicektim gerçeklerle, her şeyiyle kucaklayacaktım enkazımı. Belki de yıkılacaktım o enkazın altında ama ben zaten o enkazdan bir kere çıkmıştım.
Şimdi ise çıkamasam da öğrenicektim gerçekleri.
Arabaya son gaz hastaneye doğru sürdüm. Ölecek miydi? Umrumda değildi. Olmamalıydı.
Hastaneye geldiğimde Umut'un birçok kez aradığını gördüm. Açıp açmamak arasında kaldım ama açmadım. Açamadım.
Kendimden utandım, şu an yaptığımdan.
Yüzsüz müydüm ben?
Yüzsüzlükse yüzsüzlük. Ölüp ölmeyeceğini umursuyorum ve bu benim canımı yakıyor.
Yanmamalı, yakmamalı. Daha fazla acı vermemeli o kadın bana.
O kadın...
Hastaneye girdim hiçbir şeyi umursamadan. Hastane curcuna halindeydi.
Onun gelişi herkesi endişelendirmişti sanırım.
Histerik bir şekilde güldüm. Onun için endişelenen birçok insan vardı. Benim ise tek istediğim benim için endişelenecek bir oydu.
Görevlilerden hangi oda da kaldığını öğrendim. Hızlıca asansöre binip son kata bastım.
Asansör açıldı, burada birçok koruma vardı. Gözlerim sadece bir tanesinde takılı kaldı. Acıyla baktı bana, acımadı. Onun canı acıdı.
Sadece bir gülümseme sundum ona karşı. Herkesden çok düşünürdü beni.
Kapının önüne geldiğimde durdurdu beni bir koruma.
"Kimse içeriye giremez." Kafamı dik tuttum.
"Sence kimse miyim ben?"dediğimde sorgularcasına baktı bana.
"Kimsiniz?"dediğinde omzumda bir el hissettim.
"Siz asansörün ve merdivenin önünü koruyun."dedi. Korumalar birbirlerine baktılar sonra el mahkum onayladılar. Onlar gittiğinde baktım uzun zamandır görmediğim adama.
