Bileğine pranga olmuş korkularınla yüzleşmen lazım.
Manolya kadar yegâne
Noyan kadar zeki
Kurt kadar tehlikeli
Katil kadar sessiz olman lazım.
Gözünü kapat.
Ne görüyorsun?
Ben ceset görüyorum.
Yüreğimizin ceseti,
Yıkılışlarımızın ceseti.
Şimdi tam...
* Biz bir kukla değildik, biz kukla yapanlardandık. Ve kendimizi yönetirdik *
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İrem'in kahveyi dökmesinin üzerinden birkaç dakika geçmişti. Şimdi hepimiz bir köşeye dağılmış ne yapacağımızı düşünüyorduk.
"İrem nasıl yaparsın ya?"dedi Asmin sinirle. İrem kendini savunmaya geçti hemen.
"Yanlışlıkla oldu, cidden. Bir an başım döndü, sanırım çok ağlamaktan. Sonra ise olanlar oldu." Sonlara doğru sesi kısılmıştı. Yaptığının hata olduğunu biliyordu, çok pişmandı. Ama pişman olması bir şey değiştirmeyecekti.
Gözüm halen daha telefonla uğraşan ikiliye kaydı.
"Şitt, düzeldi mi bari?" Umut başını umutsuzca salladı.
"Yok. Telefon ahiretlik oldu sanırım. Ama biz gene de tamirciye götürelim. Ne olur ne olmaz. Belki çalışır." Kafamla onu onayladım.
"Tamam o zaman, ben, Umut ve Fatih tamirciye gidelim. Geri kalanlar evlerine dağılsınlar."dediğimde Yağmur ısrar etmeye başlamıştı bile.
"Bizde gelelim." Ben reddetmeden Fatih reddetti.
"Abi her yere sülalecek giden Mardin Ağalar'ı gibi mi gezelim? Düşün yakamızdan lan! Biz üçümüz hemen gider ve geliriz. Sizde dinlenin."dediğinde ısrar etmediler.
"5 dakikaya hazır olun. Aşağıda sizi bekliyorum."dedi Umut ve aşağıya indi. Fatih'in evi buraya yakındı. Bu yüzden oda evine gitti. Bende eve girip üzerimi değişirdim.
Olanlardan sonra kafayı yiyecektim.
Mustafa'nın dedikleri, telefonun üstüne dökülen kahve.
Bakalım daha neler neler olucaktı.
Tam evden çıkıyordum ki gelen bildirim sesiyle duraksadım.
