Ömer'den
Erenler olarak yeni okulumuza giriş yapmıştık. Girdiğimiz andan beri etraftaki herkes bize bakıyordu, ilgilerinin neden bizde olduğunu başta anlayamadık ama sonra özel bir okula burslu olarak geldiğimiz için olduğunu anladık. Biz etrafı incelerken kızlı erkekli bir grup bizim tam önümüzde durup bize bakmaya başladılar. Aralarından sarışın ve mavi gözlü olan “bunların ne işi var burada” diyerek arkadaşlarına sordu, diğerleri de bilmediklerini belirterek ilerlediler. Sınıfa girdiğimizde de yine aynı grupla karşılaştık ve hemen arkamızdan hoca girdi, bizden kendimizi tanıtmamızı istedi. Biz kendimizi tanıtırken gülüşmeler, alay etmeler vs. oldu. Tam mavi gözlü çocuğa saldıracaktım ki yanımda oturan kuzenim yani Oğulcan beni durdurdu sonra da zaten derse başladık. Ders bittiğinde teneffüs için kapıdan çıkarken biriyle çarpıştım tam pardon deyip geçerken beni durdurdu ve “insan bir önüne bakar ne biçim yürüyorsun sen ya” dedi ben de “pardon dedim ya ayrıca ben önüme bakmadıysam sen de bakmadın demek ki ne tantana yapıyorsun kızıl” diyerek yanından geçip gittim. Arkamdan geri zekalı dediğini duydum fakat umursamadım bugün yeterince gergin geçiyordu zaten. Okulun ilk günü bitmişti eve geldiğimizde abim yemek için masayı hazırlıyordu. Biz dört kardeşiz ben Ömer ve bir ikiz kız kardeşim var adı Asiye çift yumurta ikiziyiz, cidden benzemiyoruz. Bir abimiz var bizden üç yaş büyük adı Kadir. Bizim için sürekli çalışıyor ve çok yorulmasına rağmen eve geldiğimizde bizimle ilgilenmeyi ihmal etmiyor. Anne ve babamızı kaybettiğimiz için onların eksikliğini bize hissettirmemeye çalışıyor. Son olarak da küçük kız kardeşimiz Emel var, 6 yaşında daha okula başlamadığı için biz yokken ya komşuda ya da yengemlerde kalıyor. Böyle dört kişilik çekirdek bir aileden oluşuyoruz. Aslında kayıplarımız çok büyük ve yeni olduğu için çok üzgünüz ama birbirimize kenetlenerek aşmaya çalışıyoruz. “Abicim yesene yemeğini niye yemeğinle bakışıyorsun?” abim bir anda bana seslenince kendime geldim ve “dalmışım abi ya yerim şimdi yemem mi beni biliyorsun asla doymam.” Deyince hepsi gülmeye başladı ve Asiye “Bir sen bir de Emel doymuyor zaten bilmez miyiz canım” dedi ve Emel hemen mızmızlanmaya başladı. Abim “demeyin öyle benim bıcırığıma o daha küçük hem yiyecek ki büyüyecek” deyince Emel sevindi ve yemeye devam etti. Yemekten sonra kuzenlerle bahçede oturup sohbet muhabbet ettik, her zamanki gibi Oğulcan’ın kötü şakalarına maruz kaldık ve sonra uyumak için eve geri döndük. Yatağa girip yatmaya hazırlanırken telefonuma bildirim geldi. “Bana bir daha kızıl dediğini duymayacağım ÖMERCİK iyi geceler☺☺☺”
