က်ဴးက်ဴးဟာ ေတြးေလေလ မယံုႏိုင္ေလျဖစ္ေနသည္။
'ကုမၸဏီႀကီးတခုရဲ႕သူေဌးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္ေဟာင္းမွာေန၊ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့အိမ္ထဲမွာပဲ အျပင္မထြက္ပဲ တေန႔လံုးေနႏိုင္ရတာလဲ?'
က်ဴးက်ဴးဟာ အနည္းငယ္ လမ္းေပ်ာက္ေနသည္။ သူမအေတြးထဲမွာ ဒါကယုတၱိရွိေပမဲ့ လက္ခံဖို႔ခက္ခဲေနေလသည္။
ခ်န္က်မ္းဟာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ က်ဴးက်ဴးေရွ႕ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလတယ္။
"ငါ မင္းကိုစီးပြားေရးကိစၥေတြေရာ မိသားစုကိစၥေတြေရာ ဘာမွစိတ္မပူေစခ်င္ဘူး။ မင္းပံုမွန္အတိုင္းပဲ မင္းႀကိဳက္တဲ့အလုပ္လုပ္ၿပီးေတာ့ မင္းလိုသေလာက္ ပိုက္ဆံျဖဳန္းလို႔ရတယ္"
က်ဴးက်ဴး။ "နင္ ငါ့ကို တင္ေကၽြးထားမွာလား?"
ခ်န္က်မ္း။ "ရတယ္"
က်ဴးက်ဴး။ "...."
'ဒီစကားက အရမ္းကို ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြပဲ ေျပာႏိုင္တဲ့စကားပဲဟ!'
က်ဴးက်ဴး ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး ေုခလွမ္းအနည္းငယ္ေနာက္ဆုတ္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ "ငါေခါင္းေအးေအးထားပါရေစဦး"
'အစကေတာ့ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့သူျဖစ္လာဖို႔ ေတြးထားတာေလ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ခ်မ္းသာသြားတယ္တဲ့လား?'
က်ဴးက်ဴးဟာ အစကတည္းကေန ခ်န္က်မ္းနဲ႔ သူမရဲ႕အဆင့္အတန္းကြာျခားေနခဲ့တာကို သေဘာေပါက္သြားေလတယ္။ 'သူက က်ားခ်န္ရဲ႕သူေဌးႀကီးျဖစ္ၿပီး ခ်န္လုပ္ငန္းစုရဲ႕ အေမြဆက္ခံသူေရာပဲ'
'ငါကေတာ့....'
က်ဴးက်ဴး သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး "ငါတို႔အခု..."
ခ်န္က်မ္း ေခါင္းငံု႔လိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဆံုး႐ွဳးစရာမရွိေတာ့တဲ့လူတေယာက္လိုမ်ိဳး က်ဴးက်ဴးကိုဆဲြလိုက္ကာ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။
"မသြားပါနဲ႔"
ခ်န္က်မ္းဟာ မ်က္လႊာခ်ထားတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ေသခ်ာမျမင္ရေပ။
သူ႔အသံက တိုးေဖ်ာ့ေနၿပီး သိပ္မၾကားရေပ။ သူ က်ဴးက်ဴးရဲ႕ အဝတ္ဖ်ားေလးဆဲြထားတာေပမဲ့ ေရနစ္ေနတဲ့သူက ေကာက္႐ိုးတမွ်င္ေတာင္ အားကိုးတႀကီးဆဲြထားသလိုမ်ိဳး ဆဲြထားရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွေပတယ္။
သူ႔စကားေတြၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ က်ဴးက်ဴးဟာတခဏေလာက္ဆံြ႕အသြားကာ ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိျဖစ္သြားေလသည္။
'ခ်န္က်မ္းက ဘယ္သြားခ်င္တာတုန္း?'
'ငါအစက ေျပာမလို လုပ္ထားတာက ငါတို႔အခု ေသခ်ာထိုင္ၿပီး စကားေျပာၾကရေအာင္လို႔ ေျပာမလို႔ေလ'
စာအုပ္ထဲကို ကူးေျပာင္းလာၿပီးကတည္းကေန က်ဴးက်ဴးဟာ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ကိစၥနဲ႔ မၾကံဳဖူးေပ။ ခ်န္က်မ္းရဲ႕သ႐ုပ္မွန္က သူမအနာဂတ္နဲ႔ ဆိုင္ေနႏိုင္သည္။
ခ်န္က်မ္းလက္က က်ဴးက်ဴးကို ဆဲြထားတာ မလႊတ္ေပ။ သူက က်ဴးက်ဴးထက္ ေခါင္းတလံုးစာပိုရွည္ေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးတေယာက္လို သနားစရာေကာင္းေနေလတယ္။
သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး က်ဴးက်ဴးရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ ႏူးည့ံသြားေတာ့တယ္။
'ခ်န္က်မ္းရဲ႕ သနားစရာေကာင္းပံုစံကိုျမင္တာနဲ႔ ငါဘာမွေတာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး'
သူမ အသံရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ "ငါတို႔အိမ္ျပန္ၿပီး ေျပာၾကရေအာင္"
'တျခားသူေတြ ျမင္သြားတာက ခ်န္က်မ္းပံုရိပ္အတြက္ မေကာင္းဘူး'
ခ်န္က်မ္း ။ "မသြားေတာ့ဘူးလား?"
က်ဴးက်ဴး ။ "ငါတို႔ စကားေျပာရအုန္းမယ္ေလ"
သူႏႈတ္ခမ္းကိုက္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာေပမဲ့ ေခြးေပါက္ေလးလိုမ်ိဳး သူ႔ေခါင္းမွာ နားရြက္ေလးႏွစ္ခုရွိေနၿပီး မေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္လို႔ နားရြက္ေလးေတြေအာက္က်ေနတဲ့ ပံုစံလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။
က်ဴးက်ဴး။ "...." 'ဒီအကြက္က တကယ္ကိုျပင္းလြန္းတယ္။ ငါမခံႏိုင္ဘူး'
ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းတေလွ်ာက္ စကားမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ သြားေနၾကသည္။
က်ဴးက်ဴးက ေရွ႕ကသြားေနၿပီး ခ်န္က်မ္းကေနာက္ကေလွ်ာက္ေနသည္။ တုႏြမ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေထာင့္တေနရာကပုန္းေနၿပီး ခ်န္က်မ္းနဲ႔ က်ဴးက်ဴးတို႔ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားေတာ့မွာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဇာမဏီငွက္က မ်က္လံုးကိုတဝက္သာဖြင့္လိုက္ေပမဲ့ မ်က္လံုးေတြက နက္ေမာင္စူးရွေနသလိုမ်ိဳးလူအုပ္ႀကီးကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကို ေတြ႕လိုက္ၾကရေလသည္။
ေသေစေလာက္တဲ့အၾကည့္ေၾကာင့္ လူအုပ္ႀကီးဟာ ဒူးတုန္သြားၿပီး ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္လာေလသည္။
'သြားၿပီ၊ သူေဌး အၿငိဳးထားေနၿပီ။ ေသေတာ့မွာပဲ'
YOU ARE READING
(Book 2) ဒုတိယဇာတ္လိုက္ရဲ႕ဇနီးေဟာင္းအျဖစ္သို႔ကူးေျပာင္းလာျခင္း
Humor(Book 2) (Zawgyi+Unicode)
