Unknown University

Chapter 37: The Revelation

RHEZ’S POV

I’m actually feeling tired right now kahit na ilang oras lang kaming nag training. Maybe it’s because matagal na rin nang sumabak ako illusion box, isa pa, Azi is somewhat eager to train with me. Pinagod niya talaga ako ng todo todo.

“Hurry Rhez,” rinig kong tawag ni Azi. Patungo kami ngayon sa cafeteria, magmemeryenda daw.

Binilisan ko ng konti ang aking paglalakad kasi ako ang nasa pinakang huli, at syempre nangunguna sina Sam at Van.

I can’t explain it, in some way, as I walk by, I felt a strong sentimental longing because of the students outside. Parang noong unang dating ko lang dito sa University, napakaraming mga estudyante ang nakatambay sa labas, mayron din sa field at ganun din sa may pathway papuntang forest.

This scenery feels like yesterday, before the accident. They are so free, without restrictions of the Handlers, hindi katulad ngayon.

They can only freely roam around because the Handlers are attending the trial.

‘AH-‘ nabunggo ko ang likod ni Owen. Hindi ko namalayan na nakatigil na pala sila dahil kanina pa ako palinga-linga.

“S-sorry,” saad ko at bahagyang napakamot sa ulo. It feels awkward looking at him. And it feels so foreign now that he just smile at me, “It’s okay,” he shortly replied. Hindi ko naman siya matarayan kasi hindi naman siya si Aiden.

Pero bakit kaya sila tumigil?

“Why did you stopped?” medyo tumilhay ako kasi ang daming estudaynte ang nasa unahan namin. Then Sam and Van suddenly appeared beside us, nakasimangot silang dalawa. Buti na lang at hindi ako masyadong nagulat sa pagteleport nila.

“Puno ang cafeteria, hmmp,” nagpadyakpadyak si Sam na parang bata.

“AHhh, I’m hungry…” bulong si Azi sabay tingin sa kanyang tiyan na kumukulo.

“Kung gusto nating makakuha ng kahit snacks man lang, kailangan pa rin nating pumila, ang dami pang estudyante ang nagbabantay sa labas,” paliwanag naman ni Van.

Tiningnan ko sila isa-isa at hindi maalis ang mga kunot sa kanilang noo, “Erhm… kung gutom na gutom talaga kayo, we can go at my place, inside the forest...I can cook…” I offered and their faces lit up.

“Talaga?!” excited na tanong ni Evan.

“Hmm,” I simply nod without looking at them, pero alam kong mga nakangiti na sila ngayon.

“That’s why I like you…” Azi link her arm to mine at binira ako.

“Let’s go!”

Excited silang sumunod at nangunanguna pa sina Sam at Van sa paglalakad. Nagkukulitan na naman sila.

Hindi pa man kami nakakapasok sa forest nang biglang lumilom sa tapat namin.

“Ahhh! A-ano yan?!” rinig naming sigaw ng mga estudyante sa paligid, napa-panic silang lahat at hindi alam kung tatakbo o hindi.

I hurriedly look up at the sky at nakita ko ang dambuhalang sky turtle… s-sandali…

“TEITAY!!!” sabay naming bigkas ni Azi.

Mas lalong lumakas ang mga sigawan ng mga estudyante, samantalang ang iba naman ay manghang-mangha na tila ba alam nila kung anong nilalang ang kanilang nakikita.

Nagkatinginan kami ni Azi. Tietay will never leave the forest until someone said so. Kung ganun, bakit nandito siya???

“It must be him…” saad ni Azi kaya napatango ako. Pareho kami ng iniisip.
Naramdaman ko na lang na may kumapit sa balikat ko at nakita ko si Sam na namimilog ang mata sa akin. Ah oo nga pala, she knows Tietay.