YARINLAR ZİFİRİ KARANLIK

7. Bölüm | Köşe Kapmaca

Sizleri akıl almaz derecede seviyorum ve kaos dolu bir bölüme uğurluyorum. Ayrıca 15K olmuşuz, hepinize gözü kalp dolu emojiyle bakıyorum.

Önümüzde ki perşembe 8. Bölümü yayınlayacağım tarih benim doğum günüm, belki doğum günüm için bol yorumlar yaparsınız :)

X tagımız, #YarınlarZifiriK unutmayın ki attığınız her yazıyı ve yorumları okuyorum.

İyi Okumalar 🍷

7. Bölüm | Köşe Kapmaca

COPYCAT, Billie Eilish

My Boy, Billie Eilish

Nefes al Yeval, nefes almak yaşadığını gösterir.

Alıyorum, o nefes her zerreme bıçak gibi saplanıp orada kalsa da alıyorum. Çünkü sen öyle istedin.

Bir sanrı gördüm, yine kan gövdeyi götürüyordu. Sanrımda değer verdiğim sayılı insanlardan biri onun kol düğmesinden vücuduna yayılan zehirle ölüyor, ayaklarımın ucuna cansızlaşan bedeni seriliyordu.

Ve uyandım. Sanrı değildi, gerçekti. Hepsi gerçekti, hem de en az acı kadar.

Kollarımın uyuşukluğunu görmezden gelerek uyandım, sanrılar boş duvarda oynamaya devam ediyordu. Sanki bedenim onları izlemek zorunda olduğu için hareketsiz kalmıştı. Bu bir cezaydı ama ceza, hak edecek bir şey yapmadan başa gelmezdi.

Eğer haksız yere ceza alırsam sonrasında bunu hak ettiğimden emin olurdum. Kara gözlerim tüm sanrıları delip geçiyordu, dişlerim öfkeyle birbirine kırarcasına baskı uyguladı. Bakışlarımda ölüme daha çok yaklaşan bir kızın bakışlarını taşıdığımı biliyordum. Çünkü bugün bunun maskesini takmıyordum, gerçek yüzüme ölümü takıyordum.

Karanlık bir yolun ortasında öylece kalakalmış ışıksız yürüyor gibiydim. Etrafım da en az hislerim kadar solgun bir karanlıktı. Hiçbir yer görünmüyordu.

Kimse yoktu, beni almak için gelecek biri de en az ışık kadar yoksundu.

Sonra gözlerimi yumdum, içimden ihtiyacım olan tüm duyguların geçmesini bekledim. Birine ihtiyacım olmasının asıl sebebi bende eksik olan duyguyu bana vermesinden kaynaklı olmalıydı. Eğer mutsuzsam kendi mutluluğumu yaratmalı ve ihtiyacımı başkası olmadan gidermeliydim.

Bu hayatın kuralı olsaydı, kimse yarı yolda kalmazdı.

Şimdi bu kuralı kendi dünyamın merkezine koymuştum, kural basitti.

Kaldığın o yarı yoldan kimsenin gelip seni almasını bekleme.

Çünkü buna vaktin olmayabilir.

Ellerimi yastığın soğuk tarafına uzatıp sıktım, aklımda dün gece Barkın'ın bana fısıldadıkları bulanık şekilde dönüyordu. Tek hatırladığım nefes almamı söylemesi ve benim bunu yapmamdı. Bileklerimi parmaklarımda beraber hareket ettirerek yastığa yasladım ve yatakta zorlukla doğruldum. Perdelerim kapalıydı ve gün aymıştı ama saat gün doğuşunu yeni kaçırdığımı gösteriyordu. Ayaklarımı yataktan sarkıtarak yavaşça ayağa kalktım. Başta bedenimdeki halsizlik baş gösterse de kısa sürede kendimi toparladım ve hızlıca soğuk banyoya girip sıcak suyu açtım. Göz altlarımın uyku düzenimin bozulmasından önce bana sunduğu çukurluklar fazla çirkin görünüyordu. Derin bir iç çektim, aklımda uzaklardan duyulan bir melodi çalıyordu.