YARINLAR ZİFİRİ KARANLIK

15. Bölüm | Simsiyah Şehirler

Öncelikle şimdiden hepinizin yeni yılı kutlu olsun piyonlarım, umarım yeni yıl herkesin kendini bulduğu bir yıl olur.

Çünkü evden çok uzak kaldınız.

Artık yavaş yavaş olayların yaşanacağı ve sırların patlak vereceği bölümlere geldiğimiz için sizden alacağım tepkileri çok daha fazla merakla bekliyorum ve 76K olduğumuz için de ayrı mutluyum. Hepinize bu yolda yanımda olduğunuz için teşekkür ederim, sizi çok tutmadan doya doya ve nefessiz okuyacağınız bölüme uğurluyorum.

Bu bölüm sevgili okuyucum @_LaTatiana_ 'ya ithafen yazılmıştır, umarım beğenirsin.

Bölümleri en çok yorum yapan okuyucularıma ithaf ediyorum o yüzden yorumları boş bırakmayınn 🫢

X tagımız : #YarınlarZifiriK eğer bir şeyler yazarsanız hepsine bakacak ve mutlaka beğeneceğim 🫶🏻

Instagram: Byzloey Kitap hakkındaki paylaşımlarım için takipte kalın, sizleri düşündüğünüzden daha çok seviyorum.

İyi okumalar.♟️

15. Bölüm | Simsiyah Şehirler

Helpless, LAGXNA

Apogee, skyfall beats

Kehani, Gangsta

Yanan mumdu, hisseden bendim.

Geçen zamandı, yere düşen kum tanesi bendim.

Hava her yerdeydi, boğulan bendim.

Herkes güldüğünde, ağlayan bendim.

Bazı müzikler, kitaplar ve hatıralar vardır. Yenilerini edindikçe benliğimizi kaybederiz, sonra geriye dönüp baktığımızda kendimizi evimizde hissederiz. Çünkü sadece bir kere olur benliğini bir yerde bırakmak.

Ya da birinde bırakmak.

Bir ömür geçer, sen bir ömrün tek bir anında takılı kalırsın. Bir ömürüm o an için yaşarsın.

Belki de o kişi için yaşarsın.

''Yeval!''

Bir söz verdim, bir yemin ettim. Pes etmeye çok yakın olsam da aramızda bir adım olsa da o adımı atmayı düşünmek yerine geri geri koşmalıydım.

''Beni duyabiliyor musun?''

Duyamıyordum. Hiçbir şey Duyamıyordum.

Gelen uğultulu bir çınlama ve çatışma seslerinden başka bir şey duyamıyordum. Gözlerimi aralamak istedim, kırpıştırdığım kirpiklerim aralanır sandım ama öyle olmadı. Harelerime kadar yanma hissi gözlerimi duyarlaştırmıştı.

''Siktir duymuyor!'' Bacaklarımın ve belimin altını saran sıcaklığı hissettim. Ardından havalandığımı ve öksürdüğümü duyumsadım. Boğazım öylesine feci acıyordu ki boğuluyorum zannettim. Kuruluk her yerdeydi. Burnum sanki toz duman içinde tıkanmıştı, nefes bile alamıyordum.

Sonunda kirpiklerim aralandığında gri ve kahverengi karışımı dumanın etrafı sardığını, toprağın oldukça derine kadar deşilerek helikopterin çakılmaktan son anda kurtulduğunu anladım. Tozlar hala etrafta uçuşuyordu ve ortaya karışık gelen ışıklar havada uçuşan toprak toz tanelerini göz önüne seriyordu.