Wczoraj — 1 Kwietnia — wróciliśmy ze Stanów. Pierwsze co mieliśmy w planach po powrocie, to oczywiście odwiedzenie Abigail i Tadka i ich córeczki, tak więc zrobiliśmy. — Hej! - Pisnęłam, przytulając się do Tadeusza. — Gratulacje. — Dzięki, chodźcie do środka. Abi z małą są w sypialni. - Brunet uśmiechnął się, i przywitał się z Michałem, który podał mu Whiskey. — Stary, kiedy pijemy? — Michał. - Uderzyłam go w ramię. — No co? Dawno się nie widzieliśmy, a narodziny córki mojego przyjaciela to idealny powód do picia. - Oboje zaśmiali się, a ja jedynie wywróciłam oczami. — Racja Matczak, racja. Razem poszliśmy do sypialni, a ja na widok Abi trzymającej dzidziusia, popłakałam się. Moja przyjaciółka została mamą! Dziewczyna, którą kochałam ponad wszystko, ma córeczkę. Niezmiernie cieszyłam się szczęściem Abi, jak i Tadka. Pasowali do siebie jak mało kto. Jeszcze jakiś czas temu, Williams pytała mnie czy spodoba się Stanisławskiemu, a teraz mieszkają razem, i są rodzicami. Niesamowite, co nie? — Jejku, hej skarby. Jaka ona jest śliczna! - Powiedziałam przez łzy, i przytuliłam Abi, siadając obok. Michał również ją przytulił, po czym usiadł za mną, obejmując ramionami. — Nie płacz, Idalia. - Blondynka uśmiechnęła się. — No właśnie, będziemy mieć swojego bobo to będziesz wtedy płakać. - Matczak pocałował mnie w czoło, a ja zaśmiałam się. - Idziemy z Tadziem do salonu, jak coś to wołajcie. Brunet puścił mi oczko, i wyszedł. — I jak, długo rodziłaś? — Z dwadzieścia minut, nawet nie bolało jakoś bardzo. Plus miałam obok Tadzia, który dodawał mi sił. — Słodko. - Uśmiechnęłam się. - Ale ona jest cudowna. Będzie śliczna, jak mamusia. Blondynka zaśmiała się, i wstała. — Chcesz ją potrzymać? — Trochę się boję, ale dobrze. — Będziesz chrzestną Blanusi, nie ma czego się bać. — Cała przyjemność po mojej stronie. - Każde słowa, które wypowiadałam, sprawiały, że szczerzyłam się jak nigdy. Naprawdę cieszyłam się ich szczęściem, bardziej niż czymkolwiek innym. — Ona jest taka malusia. - Powiedziałam, i oczywiście musiałam zrobić zdjęcie, które wstawiłam do relacji.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jeszcze jakiś czas siedzieliśmy u Williams i Stanisławskiego, gdy wieczorem postanowiliśmy się zbierać. Tzn. ja tak postanowiłam, bo Abi chciała wykąpać i uspać Blanię. Michał z Tadkiem bawili się w najlepsze, pijąc kolejną butelkę whiskey. — Chodź Misiek, jedziemy przecież do moich rodziców, bo jadą na jakąś imprezę firmową. — No to jedź, ja się tu prześpię. — Nie, nie będziesz robić problemów. — Ale żaden problem, ja Michałka kocham. - Wybełkotał Tadek, a ja jedynie wywróciłam oczami. — Z chłopami gorzej jak z dziećmi, co nie Blania? - Abi uśmiechnęła się do niemowlaka. — Chodź Misiek. - Wzięłam chłopaka za rękę, i razem ruszyliśmy do samochodu, wcześniej żegnając się z przyjaciółmi. - Kiedy Ty dorośniesz, co? — Co, ja? - Zaśmiał się. — A kto inny? - Mruknęłam, wsadzając klucz do stacyjki. — Młody jestem, szaleć można. — Dojrzeć powoli też można. — Oj nie przesadzaj. Postanowiłam nie wchodzić z nim w dyskusje, bo nie zamierzałam znów się kłócić. Gdy podjechaliśmy pod dom moich rodziców, chłopak jakby naglę wytrzeźwiał. — Co, już Ci alkohol z organizmu wyparował? — Nie chcę stawiać się w złym świetle przed twoimi rodzicami. - Zająkał się, a ja wybuchłam śmiechem. Przywitaliśmy się z moimi rodzicami, ale Kacpra nigdzie nie dostrzegliśmy. — Gdzie mój braciszek ukochany? - Zapytałam. — U dziewczyny. — Kacper ma dziewczynę?! — No ma, jakaś Lena. - Mruknął tata. — Jezu, ja wiem, że on jest już dorosły, ale powinien się czasem do mnie odezwać. — No powinien, z nami też ledwo co rozmawia. Do domu wraca jedynie na noc, Ty się wyprowadziłaś, więc teoretycznie mieszkamy z tatem sami. - Mama zaśmiała się, nalewając herbaty do kubka. — Oj, dobrze wam. — Niby tak, ale i tak was nam brakuje. — Ooo. - Uśmiechnęłam się, i przytuliłam kobietę. — My lecimy, nie rozwalcie domu. Anna puściła mi oczko, i razem z tatem, opuścili dom. — No to co kochanie, cały dom dla nas? — Już spać Ci się nie chce? — Nie, przez Ciebie jestem pobudzony. — Powiedział przytulając mnie od tyłu, a ja wybuchłam śmiechem. — No co? — Idę się wykąpać. — A możemy razem? — Nie. Ja idę do mnie, możesz wykąpać się w tym czasie na dole. Powiedziałam stanowczo. — Jezus, okej. — Mruknął niezadowolony. Po wykonaniu całej wieczornej rutyny razem z prysznicem, która trwała około czterdzieści minut, poszłam do mojego pokoju. Był już kwiecień, więc zaczynało robić się coraz cieplej, co jak najbardziej mi odpowiadało. Ubrałam koszulkę Michała i moją bieliznę, i wysłałam chłopakowi zdjęcie. Do: Michał <3
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
ja czekam.. nadal sie kapiesz?
Nie musiałam długo na odpowiedź czekać, bo chłopak jak torpeda wparował do pokoju. — Boże, ja myślałem, że to Ty się jeszcze kąpiesz, i czekałem na dole. Powiedział dysząc. Brunet podszedł do mnie, i objął mnie w pasie. — Jesteś najpiękniejsza, Idalia. Uśmiechnęłam się słodko, patrząc na niego. — Wiesz, że będziemy chrzestnymi Blanusi? — A wiesz, że będziemy mieli swoje bobo? - Zaśmiał się, nadal trzymając dłonie na mojej talii. — Tak? — Tak. Małą Polcie albo Marcelka. — Marcel i Apolonia Matczak? — Yhm, jedno z moich marzeń. — A jakie są twoje inne marzenia? — Poślubienie Idalii Anastazji Agape Szymańskiej. Uśmiechnęłam się promiennie na jego słowa, i mocno go do siebie przytuliłam. — Kocham Cię Miś. — Też Cię kocham myszko. — Idziemy spać? — Spać? Myślałem, że no wiesz.. — Dzisiaj? — No.. — No nie wiem.. - Droczyłam się. — No ja Cię oczywiście nie będę do niczego zmuszał, ale nie powiem, chciałbym. — Ja bym chciała spróbować czegoś nowego. — To znaczy? - Zmarszczył brwi. — Zobaczysz. - Uśmiechnęłam się zadziornie, i ściągnęłam jego bieliznę, padając przed nim na kolana..
