𝐓𝐡𝐞𝐨𝐝𝐨𝐫𝐚 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐢𝐧𝐠𝐭𝐨𝐧 to postać głęboko związana z dzieciństwem Płotek z Outer Banks, która opuściła grono swoich przyjaciół bardzo dawno temu w pogoni za lepszym życiem, zostawiając po sobie jedynie szczęśliwe wspomnienia i zapomnia...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wyznanie dziecięcej miłości przez JJ'a Maybanka jest całkiem inne niż to, kiedy podobnymi słowami przyznawał się do tego Rafe Cameron. Jest mniej poetyckie i błyskotliwe, ale mocniej do mnie przemawia, bo zdaję sobie sprawę, że było w tamtym czasie całkowicie przeze mnie odwzajemnione. Nie mogę powstrzymać się przed porównywaniem ich obojga do siebie.
Cameron jest silny i rzeczowy. Mówi dokładnie to, co myśli i niczego dla siebie nie zostawia, jeśli uważa, że mogłoby to na kogoś dobrze wpłynąć. Wie, jak powinny wyglądać relacje międzyludzkie i nie stara się zaskarbić niczyjej sympatii, jeśli ma do tej osoby choćby najmniejsze obiekcje. Umie odwrócić moją uwagę od najgłupszego zmartwienia, nawet nie pokazując, że w ogóle próbuje to robić. Jest troskliwy i delikatny, a jego słowa przemyślane i doskonale dobrane. Starał się, żebym go polubiła i mówił mi to otwarcie. Chciał mnie otoczyć bezpieczeństwem, ale się odsunęłam i do teraz nie wiem, czy to był dobry krok.
JJ jest łagodnym sprowadzeniem na twardy grunt. Jest prawdziwy i nigdy nikogo nie udaje, a to co mi wyznał jest jednocześnie najpiękniejszym i najboleśniejszym, co kiedykolwiek od kogokolwiek usłyszałam. Jest skłonny do ogromnych poświęceń i zależy mu na ludziach bardziej niż na samym sobie. Jego uśmiech jest niepowtarzalny, jego oczy są pełne dobra i miłości, a poczucie humoru sprawia, że ma się wrażenie, że jesteście razem przeciwko całemu światu.
Świdruje mnie całą wzrokiem w skupieniu, doszukując się jakiejś reakcji, na to, co powiedział. Nie mogę mu jej dać, bo sama nie wiem, co teraz czuję i powinnam czuć, tym bardziej, że mam pełną świadomość tego, że właśnie przyznał się do tego, co oboje ukrywaliśmy w sobie odkąd się poznaliśmy. Teraz nie ma już odwrotu, nie można udawać, że nic się nie stało, nie można ominąć odpowiedzialności i brzemienia, które właśnie mnie przygniotło. Myśli o tym, że również go kochałam, mimo, że byłam dzieckiem i wydawało się mi to nie na miejscu w tamtym czasie to coś zupełnie innego niż wystawienie tych uczuć na światło dzienne. Siedzę i patrzę na niego tępym wzrokiem, chowając wszystkie swoje emocje w kieszeń. Kalkuluję w głowie wszystko, bo nie chcę zaprzepaścić szansy na odbudowanie naszej relacji, mając nieodparte przeczucie, że być może to ostatni dzwonek. Nie jestem też gotowa na to, żeby rozmawiać o naszej dziecięcej miłości, ale JJ Maybank podjął decyzję za mnie.
— Powiedz coś. — prosi błagalnym tonem, a ja natychmiast powracam do rzeczywistości.
Wystarczy sekunda i nieważne, co myślę i co powinnam też zrobić, nie mogę dłużej wytrzymać i spragniona jego dotyku i bliskości, którą przed latami nam odebrano, pytam:
— Czy mogę cię przytulić?
Czuję jak pieką mnie policzki, kiedy blondyn robi zdziwioną minę. Nie spodziewał się tego, więc i ja momentalnie zaczynam żałować, że w ogóle się odezwałam.
