𝐓𝐡𝐞𝐨𝐝𝐨𝐫𝐚 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐢𝐧𝐠𝐭𝐨𝐧 to postać głęboko związana z dzieciństwem Płotek z Outer Banks, która opuściła grono swoich przyjaciół bardzo dawno temu w pogoni za lepszym życiem, zostawiając po sobie jedynie szczęśliwe wspomnienia i zapomnia...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dzisiejszy poranek rozpoczyna drugi tydzień mojego pobytu w Outer Banks, a co za tym idzie, mija również kilka świetnych dni od czasu, kiedy ja i JJ całowaliśmy się w zatoce.
Dzień na wyspie zapowiada się równie pięknie, co każdy go poprzedzający, z tym wyjątkiem, że na ten wieczór zaplanowana jest długo wyczekiwana impreza Sarah Cameron, na którą koniec końców również uzyskałam zaproszenie. Od wczoraj na Ósemce roi się od samochodów dostawczych, kurierów i posłańców przewożących kwiaty, wszyscy jak jeden mąż mkną w tym samym kierunku, czyli wprost do posiadłości Warda Camerona.
Sama blondynka ostatni raz widziana była przeze mnie przeszło dwa dni temu. Z tego, co mówi odwiedzający ją w domu John B, dziewczyna ma ręce pełne roboty, bo chce, żeby wszystko było tak, jak sobie to wstępnie wymarzyła. Pope Heyward skarży się głośno na to, jak cholernie dużo ryb zamówiła na tę uroczystość, więc on także do późnego popołudnia pływa po okolicznych wodach wraz z ojcem, żeby zdążyć je wszystkie złowić. Raz tylko pomogłam Johnowi B dowieźć samochodem Nathaniela kilka beczek z piwem, które nie dojechały na czas, bo ich transport zepsuł się gdzieś przed miastem Salvo i nie sposób było tego załatwić bez naszego udziału. Nawet wtedy nie udało mi się zderzyć z Sarah, bo pomagała szykować jakieś fikuśne kompozycje roślinne w ogrodzie i nie miała nawet minuty na rozmowę.
Jedynymi momentami, w których czuję, że nie odleciała całkowicie z ilością przygotowań są te, w których rozmarzona wysyła mi krótkie filmiki na temat tego, co już udało się zrobić. Na ekranie zawsze panuje chaos i zgiełk, a ona krzykiem stara się mi wyjaśnić, na co tak właściwie patrzę. Wysoki łuk z zielonych liści i pnączy, który ma wprowadzać gości chętnych na kąpiel wprost do oceanu, nieodpalone jeszcze pochodnie powbijane w piasek, sterta drewna w otoczonym kamieniami, ogromnym palenisku, czy kolorowy bar w jakimś przestronnym pomieszczeniu oświetlony neonowymi napisami to tylko kilka z rzeczy, które przesyła, żeby podsycić moją ekscytację. Sarah jest bardzo dumna ze swojej pracy, a ja nie chcę nawet myśleć, ile to wszystko musiało kosztować.
Wcześniejsze dni minęły szybko i przyjemnie. Spędzałam czas w towarzystwie Płotek, nie robiąc absolutnie nic pożytecznego. Staraliśmy się surfować, żeby przetestować nowe deski z mojej kolekcji, ale fale nie były nam przychylne. W gruncie rzeczy, wcale ich nie było, bo praktycznie nie wiał wiatr, ale byliśmy bardzo uparci w swoim postanowieniu i spędziliśmy tam dobre pięć godzin. Innym razem plątaliśmy się po dzikich plażach, urządziliśmy wyścigi, kto dalej popłynie i kto dłużej wytrzyma pod wodą bez tlenu, czy wybraliśmy się nawet na targ, żebym mogła kupić wszystko, co wpadnie mi w ręce. Odnosiłam wrażenie, że czas się zatrzymał, a nawet cofnął, bo wszyscy znów byliśmy tutaj razem, wspominając dawne historie i zabawne sytuacje. Tak, jakby wcale nie wyrwano nam ze wspólnego życiorysu pięciu lat.
