(Unicode)
ဂျွန်ဘုရင်သည် ကင်နန်းတွင်း အနှံ့လှည့်ပတ်စစ်ဆေးနေသည်။
ကင်မင်းသမီးလေး၏ ဥယျာဉ်တော်နားလည်းရောက်ရော ဂျွန်ဘုရင်၏ ခြေလှမ်းတို့ဟာ ရပ်တန့်သွားခဲ့ရသည်။
ဂျွန်ဘုရင်၏ အကြည့်တို့သည် တစ်စိုက်မတ်မတ်ကို ဥယျာဉ်ထဲရှိ ကင်မင်းသမီးဆီမှာသာ ဦးတည်နေသည်။
သစ်ပင်ထက်မှ ကြွေကျလာသော ချယ်ရီပန်းပွင်လေးများကို လက်ဖဝါးလေးခံရင်း ပြုံးရွှင်ကာ လိုက်ဖမ်းနေသော သူ၏နှလုံးသားလေး။
ခရမ်းရောင်မျက်ဝန်းလေးတွေမှိတ်သည်အထိ ပြုံးရွှင်နေသည်က ဘယ်ပန်းချီရေးလို့တောင်မှ မှီမည်မထင်ပေ။
ဂျွန်ဘုရင်သည်လည်း ရှေ့ဆက်မသွားတော့ပဲ ကင်မင်းသမီးဆီကိုသာ ဦးတည်လျှောက်လှမ်းလာခဲ့လိုက်သည်။
မင်းသမီးလေးကတော့ ကြွေကျနေသော ချယ်ရီပွင့်ဖက်လေးတွေထံမှာသာ ပျော်မွေ့နေသည်မို့ ခုချိန်ထိ ဂျွန်ဘုရင်လာတာကို သတိမမူမိသေးပေ။
ဂျွန်ဘုရင်သည် နှစ်ယောက်ထဲသာ နေချင်ပုံရသည်။ဥယျာဉ်ထဲရှိ အထိန်းတော်များကို လက်အမူအရာဖြင့် ထွက်သွားခိုင်းသည်မို့ အကုန်လုံး ထွက်သွားရတော့သည်။
မင်းသမီးလေးဟာ ခုချိန်ထိကို သူ၏ကမ္ဘာထဲ ပျော်မွေ့နေဆဲ။
"ဖမ်း အယ်......"
ချယ်ရီပွင့်လမ်းလက်တစ်စုပ်စာ ဖမ်းရပြီမို့ အထိန်းတော်အွန်းနီကို ကြွားရန် နောက်အလှည့် ထယ်ယောင်းကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေသော ဧကရာဇ်နှင့် တည့်ကိုတိုးသွားရသည်။ထယ်ယောင်းမှာ အရှက်သည်းစွာ ခေါင်းငုံ့မိသည်အထိပင်။
"ကိုယ်တော်မနာလိုလိုက်တာ......."
ဦးခေါင်းထက်တွင် တင်ကျန်နေသော ချယ်ရီပွင့်ဖက်လေးကို မနာလိုစွာဖြင့် ကောက်ယူကာ ဖယ်ရှားပေးလိုက်တော့ သူ့ကိုမော့ကာကြည့်လာသော နှလုံးသားလေး။
ကိုယ်ဟာသူ့ထက်ခေါင်းတစ်လုံးစာမြင့်သည်မို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လှပသောမျက်နှာလေးကို ထင်းရှာစွာအနီးကပ်မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ အသက်ရှူမှားမိသည်အထိပင်။
