(Unicode)
ထယ်ယောင်းကော နာအွန်းကော မယ်တော်ကြီး အဆောင်သို့ ရောက်ရှိနေကြသည်။ဘာစကားမှ မပြောဘဲ စိုက်ကြည့်နေသော မယ်တော်ကြီးကြောင့် နာအွန်းတော့မသိ ထယ်ယောင်းမှာ မနေတတ်တော့။စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် လက်မနှင့်လက်ညှိုးကို အခြင်းခြင်း ပွတ်သတ်နေမိလိုက်သည်။ထိုစဉ် ကင်နာအွန်းဘက်မှ
"မယ်တော်ကြီးက အရင်အတိုင်း နုပျိုနေဆဲပါလား....."
"ဟုတ်သလား ။ဒီအမယ်အိုကြီးကို မြင်ဖူးတယ်ပေါ့......"
"ဟုတ် ဂျွန် အယ်မဟုတ် အရှင်မင်းကြီးနဲ့ ငယ်တုန်းက နန်းတွင်းထဲ ပြေးကစားဖူးလို့ မှတ်မိပါတယ် မယ်တော်ကြီး......."
"ဪ ကျော်စိမ်းဆံတိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ ကလေးမလေးက မင်းပေါ့......"
"မှန်လှပါ မယ်တော်ကြီး......."
ပြုံးရွှင်စွာပြောလာသော ကင်နာအွန်း။ထိုစဉ် မယ်တော်ကြီး၏အကြည့်က ကင်နာအွန်းပန်ဆင်ထားသော ဆံတိုးဆီအကြည့်ရောက်သွားသည်။ထို့နောက် တစ်ဆက်တည်းဆိုသလို ကင်မင်းသမီး၏ဦးခေါင်းတွင် ပန်ဆင်ထားသော ပတ္တမြားဆံတိုးဆီ အကြည့်ရောက်သွားသည်။
"ဒါနဲ့ ကင်မင်းသမီးက ဒီအမယ်အိုကြီးကို ဘာမှပြောစရာမရှိဘူးလား ........"
"စိုးရွံ့မိပါတယ်။ဟို ယောင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတော့ ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ပါ......."
"ဒါဆိုရင်တော့ ဒီဆေးကို နေ့တိုင်းရက်မပြတ်သောက်ပါ ကုန်သည်အထိ။ ဘာလဲဆိုတာကို မေးခွန်းထုတ်ခွင့်မရှိဘူး......"
ထယ်ယောင်းမှာ မယ်တော်ကြီးပေးသော ယွန်းအစ်ကို ရိုသေတမှုဖြင့် လှမ်းယူလိုက်သည်။ယွန်းအစ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲတွင် အနီရောင် ဆေးလုံးမြောက်များစွာကို တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။မေးခွင့်မရှိဘူးဆိုတော့ ထယ်ယောင်းလည်း မမေးဖြစ်တော့ ။အရှင့်ကို မေးရင်ရတာပဲကို။
"အရှင်မင်းကြီးကိုလည်း မေးခွင့်မရှိဘူး ။မဟုတ်လျှင် အမှတ်နုတ်မှာ ......."
ထယ်ယောင်းမသိမသာလေး နှုတ်ခမ်းဆူမိသွားသည်။ဘာမှန်းမသိတဲ့ ဆေးတွေ သောက်ရတော့မယ်။ဆေးကုန်သည်အထိ။
