Kilitli (BxB)

28- Nefret Et Benden

Bu bölümü atlamayın! İlerlemeye başlıyoruz.

.......

Sınavları bir şekilde atlatıyordum. Haftanın sonlarına yaklaşıyorduk ve Demir, Oktay ile güzel bir ilerleme kaydetmişti. Arada bir hesaba girip mesajları okuyor, ekran resimlerini Mine'ye atıyordum. Cuma gününe giriyorduk ve haftanın son sınavına girecektim. Bu sınavı da atlatırsam gerisi çorap söküğü gibi gelirdi. Ancak bütün bu olanların ritmine kendimi kaptırırken bir şeyi unutuyordum. Ben hala beş parasızdım ve çalışacak vaktim de yoktu. Bu soruna bir çözüm bulamazsam eski günlerdeki gibi açlıktan ağzım kokacaktı. En azından sınav haftası bitene kadar kafamdan bu soruları savuşturmaya çalıştım.

Her sabah bana günaydınlarını sunan baş ağrım yine kafamda dolaşıyordu. Her sabah ilaç almak bir süre sonra dengesiz davranmama sebep olsa da bu maratonu bitirene kadar devam edecektim. Belki de -çok küçük bir olasılıkla- doktora gidebilirdim. Saate döndüğümde biraz fazla erken kalktığımı fark ettim. Normalde de erken kalkardım ancak bugün bir başkaydı. İlk önce hala karanlık olan havaya baktım, biraz oyalanmam gerekecekti. Geçenlerde en azından açlıktan ölmemek için bir iki şey almıştım marketten. Kahve hazırlamaya koyuldum hemen. 

Hevesle başladığım kahve işi zilimin çalınması ile bölündü. Ses ile donakaldım, sadece mutfaktaki ufak ışık yanıyordu. Belki de uyuyor taklidi yapmak gitmesini sağlardı. Kapıdaki her kimse yanlış gelmiş olmalıydı. Umursamadan kahveme döndüğümde bu kez de telefonumun çalınması ile bölündüm. Bir şeyler dönüyordu. Telefona uzandığımda ekranda gördüğüm isim ile suratım büzüştü. 

'Demir (açma) arıyor...'

Korkarak açtım telefonu. Bir anda yükselen nefes alıp verme sesleri ile kalakalmıştım. "Uyuyorum arama." dedim ve tam telefonu kapatıyordum ki boğuk bir sesle cevap verdi. Sesi çok uykulu çıkmıştı, uyandığında beni mi aramıştı?

"Yalancı." kıkırdadığını duydum "Kapıyı aç." hırıltı gibi çıkan sesi ile telefonu kulağımdan uzaklaştırdım. Ocağın altını kapatıp kapıya yöneldim. Kapının bir kenarına omzunu yaslamış, motorcu ceketi ve dağınık saçları ile bana bakıyordu. Dışarıdan nasıl göründüğümü düşündüm, baş ağrım için ilaç içmiştim. Göz altlarım sınav haftası olduğundan simsiyah olmalıydı, saçlarım her zamanki gibi diken dikendi çünkü tarayamamıştım. Üzerimde sırt sıcak tutsun diye giydiğim lacivert boğazlı kalın kazak ve siyah pijama ile karşısında evsiz gibiydim. Beni görünce sırıttı. Gözleri yeni uyandığından şişmişti sanırsam, uyandığı gibi hangi deli birisinin kapısına giderdi?!

"Hayırdır? Yolları mı karıştırdın?" dedim onun gibi kapının köşesine omzumu yaslayıp. Boylarımız neredeyse aynıydı o yüzden göz göze gelmiştik.

"Almayacak mısın beni içeri?" dedi sırıtmasını söndürmeden. Sesi hala hırıltılı çıkıyordu.

"Yeni mi uyandın?" kapıyı açıp içeri geçmesini işaret ettim. "Okula daha var, bir delilik yapıp erken kalkmışsın." normalde ilk derslere geç kalan bir tipti. Nadiren zamanında gelirdi.

Dediklerimi umursamadan mutfağa ilerledi. "Kahve mı yapıyorsun yine? Azıcık protein ye, gebereceksin bu gidişle. " cevap vermedim. Ben kahveyi doldururken kenardaki sandalyeye yayıldı ve beni izlemeye başladı. Bir an önce derdini söylemezse onu kaynar cezve ile kapıdan kovacaktım. "Aslında bu kadar sağlıksız beslenmene rağmen acayip cılız da değilsin, genetiklerin mi güçlü?"

"Bunu konuşmak istediğim son kişisin." sırtım ona dönük olmasına rağmen gözlerimi devirdim ona cevap verirken. Kahverengi kupama kahveyi dökerken alışkanlık olarak bir kupa daha çıkardım. Kendime geldiğimde ona da bir bardak doldurmuştum. Koyu yeşil kupayı onun önüne koydum ve karşısına oturdum. Sarı ışık mutfağı aydınlatıyordu, dışarısı ise gri bir renk almıştı. Sarı ışığın kahve saçlarına dökülmesini izledim, hala uykulu gibiydi. Uykuluyken bebek gibi duruyordu, bir bakıma büyük bir bebek ancak kendine has bir tatlılığı da vardı. Ona daldığımı fark ettiğimde aklıma dolan düşüncelerle suratımı buruşturdum. Kahveyi kafama diktim, o da her ne kadar istemese de içiyordu.