1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Nasılsınız, ben üzgünüm kocaman ☹️ çocuğum hasta umarım çabuk iyileşir🌅
❗️KAOSLU BÖLÜMLERDEYİZ❗️
İyi okumalar herkese🌁 •••
Ekranda asla göremeyeceğiniz bir şehirde yaşıyoruz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arşiv, Scotland Yard, Londra 15 Aralık 2023 Saat 11.50 •
~hanjisung
"Eski arşiv odasının anahtarlarını beş dakika içinde masamda istiyorum." Geçen haftalarda işe yeni başlamış olan stajyer polis bana garip bakışlar atmaya başlasa da sorgulamadan isteğimi yerine getirmeye gitti. Garipsemekte haklıydı çünkü eski arşivi yıllardır kullanmıyorduk. Yeni arşiv ise her şeyin dijitale geçtiği bu çağda bilgisayar odalarımızdaki bilgisayarların içinde güçlü bir şifreyle korunuyordu.
Ancak ben yeni bir kayıt aramıyordum bu yüzden de yeniye bakmama gerek yoktu, eski kayıtlara bakacaktım.
Odama yönelirken Karındeşen Jack vakası için hazırlattığımız odaya kısaca bir göz atmıştım. Yüksek ihtimal ekibim kendilerini oraya kapatmış ve harıl harıl vakanın üstünde çalışıyorlardı. Buraya geldiğimi yalnızca Minho bilirken onlara hiçbir şey söylememiştim. Çünkü yalnız kalıp düşünmem gerekiyordu. Minho yanımda benimle gelmeyi teklif etse de reddetmiştim ama işimin bitme saatine yakın gelme kararına engel olamamıştım tabiki.
İlk önce üstümdeki hırkayı çıkarıp astım. Sonra not tutmam gerekirse diye tabletimi, susarsam diye suluğumu, dinç kalmaya ihtiyacım olursa diye kahve termosumu yanımda götürmek için elime aldım. Kendimi kaybedersem eğer müstakbel kocamın evlilik teklifi ettiği yüzük parmağımdaydı zaten.
Odanın ortasında durup elimi belime koyarak dururken stajyer polis istediğim anahtarı getirmişti. Beni soran olursa arşivde olduğumu söylememesini tembih ederek alt kattaki arşiv odasına yöneldim.
Bana sonsuzluğa uzanıyormuş gibi görünen koridorlardaki tek ses spor ayakkabı giymeme rağmen adımlarımdan çıkan sesti. Öyle bir atmosfer vardı ki sanki tüm sesler onun tarafından yutulmuş gibiydi.
Arşive vardığımda eski kapısının önünde duraksadım. Ayaklarım geriye doğru gidiyordu sanki.
Derin bir nefes alıp ağır kapıyı ittirerek açtım. Teknoloji ilerledikçe odaya bir lamba yapılmış olsa da aydınlık vermek için yeterli değildi. Duvarlarda 19. yüzyıldan kalma bir aparata yerleştirilmiş gaz lambalarını görünce içimden bir ürperti geçti.
