1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Bir önceki bölüm ve bu bölüm arasındaki zamanda Jisung'um geldi 😻 o yüzden üstümdeki büyük yük kalktı 😿
😽Yorum yapmayı unutmayın 😽
İyi okumalar herkese🤹🏻♀️ •••
Sanırım yine kendimi kaybettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adli Tıp, Scotland Yard, Londra 15 Aralık 2023 Saat 14.57 •
~han jisung
Sophia'nın dedikleriyle direkt aklıma üşüşen şey gördüğüm tanıdık mavi gözler olmuştu. Telefon elimde öylece kalakalırken Minho'nun elini yanağıma atmasıyla boş bakışlarımı ona çevirdim, endişeyle bana bakıyordu.
"Bebeğim cevap versene." Ancak ben Sophia'ya cevap verebilecek hâlde hissetmiyordum kendimi. Bunu Minho da anlamış olacak ki telefonumu elinden alıp kendi kulağına götürdü. Hattın diğer ucundaki Sophia'nın dediklerini dinledikten sonra en son onaylayıp telefonu kapattı.
Hiçbir şey söylemeden her zaman en güvende olduğum yer olan kollarını sardı vücuduma. Titrek bir nefes bırakırken göğsüne daha da sokuldum. Burda kalıp tüm her şeyden soyutlanmak istiyordum. Çok yorulmuştum artık bu çıkmazdan. Ne kadar ilerlersek ilerleyelim sanki çözüm noktasından daha da uzaklaşıyormuşuz gibi hissediyordum.
"Ne zaman... ne zaman son bulacak bu kabus?" Umutsuz ve yılmış çıkan sesimle Minho şakaklarıma uzun bir öpücük kondurmuştu. Gömdüğüm boynundan kafamı kaldırıp sevgiyle dolu gözlerine baktım. "Ben çok yoruldum artık Minho."
Göz bebekleri titreşip endişe kırıntıları tekrar içlerine serpiştirildiğinde yüzümü ellerinin arasına aldı. Dudağıma sert bir öpücük kondurdu. Dudaklarımız hâlâ birbirine temas halindeyken konuştu. "Çözeceğiz bebeğim, çözeceğiz aşkım. Ben yanında olacağım her zaman. Lütfen sevgilim, lütfen yorulduğun zaman bana yaslan. Ben senin için burdayım."
Kafamı oynatarak dudaklarımızın biraz daha birleşmesini sağlayıp küçük bir öpücük kondurdum. Alınlarımız birbirine yaslandı. "Ama seni böyle görmeye kalbim dayanmıyor."
Yaklaşıp bu kez yumuşakça beni öptüğünde bu sefer hemen ayrılmadık birbirimizden. Kendime sevgilimin dudaklarında, kollarında, varlığında nefes almak için biraz süre verdim. Birkaç kere küçücük emip uzaklaştı dudaklarımız. Alınlarımız birbirlerine temas ederken yanaklarımı tuttuğu ellerini tuttum. Kafamı çevirip sağ elini uzun uzun öptüm. "Seni seviyorum."
"Ben daha çok seviyorum." Burnunu burnuma sürterken verdiği cevap beni hafifçe kıkırdatmıştı. Öne atılıp sıkıca sarıldım boynuna o da hemen kollarını belime dolamıştı sıkıca. "Şimdi daha güçlüyüm işte." Kafasını çevirip burnunu boynuma gömdü. Kokumu içine çektiğini hissedebiliyordum. Yanağına sulu bir öpücük kondurdum. Birkaç dakika sonra birbirimizden yavaşça uzaklaştık.
