1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Bu bölümü yazarken kendimi o kadar kötü hissettim ki gerçekten...
İyi okumalar herkese🍂 •••
Yanında oturan psikopattan asla haberin olmaz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Han Jisung'un Ofisi, Scotland Yard, Londra 11 Aralık 2023 Saat 09.30 •
~han jisung
Kalbim çok hızlı atıyordu, öyleki bir an onu nasıl sakinleştireceğimi bilemedim.
Zemin ayaklarımın altında kayıyordu, ellerim titriyordu, kulaklarım sesleri su altındaymışçasına boğuk duyuyordu. Bunlar, Minho'yu gördüğüm an bedenimin verdiği tepkilerdi. Onu çok özlemiştim, her şeyiyle burnumda tütmüştü.
Kendimi ve profesyonelliğimi tebrik ediyordum. Eğitimim, onu gördüğüm an kontrolü kaybetmeme izin vermemişti.
Onu ittiğimde benden uzaklaşan kokusuyla kendime öyle güçsüz olmayı yakıştırsam oturup ağlardım. En son ne zaman kokusunu içime çekebilmiştim, bilmiyorum. Hatırlamak güçtü.
Minho, benden uzaklaşınca akan gözyaşlarını silmişti. O an elimi uzatıp ben silmek istedim onları. Aklıma yokluğuyla ağladığım onca uykusuz gecenin dolmasıyla kendimi tuttum. Birbirimize çok bağlanmış ve ne yapacağımızı bilememiştik. Yani en azından benim için böyleydi. Ondandı bütün bu yaşananlar ve sonrasında olanlar.
Ekibim ve Minho'nun gazeteci arkadaşları işlerini halledip tekrar odaya gelene kadar kendimize toparlanma süresi tanımıştık. O da çıkar diye düşünmüştüm ama beni izlemeyi tercih etmiş gibi görünüyordu. Bakmasam bile bakışlarını her zaman hissederdim. Bense camı açıp odayı havalandırmış kişi sayısı kadar su koymuştum bardaklara.
On dakika kadar daha yalnız kaldıktan sonra herkes toplanmıştı. İçeri giren Jeongin'e çevirdim bakışlarımı. Arkadaşım seri adımlarla yanımda masaya yaslanmıştı benim gibi. Hemen arkasından Hyunjin girdi içeri. Garip olansa normalde arkadaşım Hyunjin'in yamacından asla ayrılmazken şu an onun olduğu tarafa gözünün kenarının bile değmemesiydi. Ama Hyunjin için aynını söylemek mümkün değildi. Jeongin'i önceleri hep kendinden uzaklaştırmıştı şimdiyse ona Küçük Emrah bakışları atıyordu. Pişman olduğunu varsayıyordum.
İçimden sırıttım, al bir kardeşi vur ötekine. Üvey olsalar da birbirlerine bazı konularda benziyorlardı.
Sevdiklerinin kalplerini kırmak da buna dahildi.
Herkes odada bir yerlere yerleşirken Alex panjurları indiriyor, Marie olayı anlatırken kullanacağımız materyalleri hazırlıyordu. Bir heyecan dalgasının vücudumu sardığını hissettim. Minho'yla ayrılığımızın öncesinde iki yıllık sevgiliydik ve o beni ilk kez iş üstünde izleyecekti.
