1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Okuyup, yorum yapıp, oy verirseniz beni çok sevindirirsiniz 🥹 teşekkür ederim şimdiden herkese 🙏🏻💪🏻
İyi okumalar dilerim...🍂
••••
Tanıdığın insanlar tanımadığın insanlara dönüşür.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Han Jisung'un Ofisi, Scotland Yard, Londra 10 Aralık 2023 Saat 22.00 •
- han jisung
Tik tak. Tik tak. Tik tak.
Hassaslaşmış olan kulaklarım saatin tik tak seslerininin kafamın içinde yankı yapmasına neden oluyorlardı.
Ve ben yaklaşık beş dakikadır bacaklarımın üstündeki telefonla bakışıyordum, elime almaya cesaretim yoktu çünkü.
Anında kendime kızdım bu hissiyatla. Ben güçsüz bir insan değildim, asla da olmamıştım. Sadece ilk kez karşılaştığım bu hislere karşı savunmasızdım. Zamanında beni onlara hazırlayabilecek hiçbir şey de olmamıştı.
Beni elime telefonu almaya korkacak hale getiren kişi kısa süre önce terk edildiğim Lee Minho'ydu. Ona o kadar çok bağlanmıştım ve hayatımın tam merkezine yerleştirmiştim ki kapıdan çıkıp gittiği anda arkasında koca bir enkaza dönmüştüm.
Ayrılığımızın sebebi benim işimdi. Tehlikeli bir mesleğim vardı ve bazen ölümle burun buruna geldiğimiz oluyordu, Minho'ysa her gün bana bir şey olacak korkusuyla yaşayamıyordu. En azından açıklaması buydu.
Kendimi onun yerine koydum, polis olan ben değil o olsaydı ben onu onun beni terk ettiği gibi terk eder miydim diye düşündüm hep. Cevap hayırdı. Ben sevdiğim insanın yanından bir dakika bile ayrılamazdım, canına zarar gelecekse de yanında olmak isterdim. Öbür türlü onun sağlığından veya durumundan haber almadan yaşamak bence daha zordu. Ayrıldığımız için benden haber alamıyordu, bu şekilde belirsizlik daha mı kolaydı?
Artık daha fazla zaman öldüremeyeceğimin farkında olarak puslu düşüncelerimin küçük bir kafa hareketiyle dağılmasını sağladım.
Çünkü Wooyoung ve Jeongin kapının diğer tarafında beni bekliyorlardı ve biraz daha benden haber alamazlarsa konuşmaya dahil olmaktan çekinmeyeceklerini çok net belirtmişlerdi. Bunun da öncesinde babam çok sinirliydi. Yakıcı öfkesinin radarına girmek bizim için çok kötü olurdu.
Telefonumu elime alıp aramalar kısmına girdim. Engellenen numaralardan numarasının engelini kaldırdım. Ayrıldığımız ilk zamanlarda şu an belki çocukça gelen bir düşünceyle "Madem benim ölümle burun buruna çalışmamla yaşayamıyor, o zaman bana hiçbir şekilde ulaşamayacak." Diye düşünerek yapmıştım bunu. Bu yüzden asla ulaşamamıştı bana.
