1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Kendimi hem fiziksel hem de ruhsal olarak çok yorgun hissediyordum. Fiziksel yorgunluğumun sebebi daha yaralarımın dikişleri alınacak kadar bile iyileşmemiş olmasıydı. Ruhsal yorgunluğumun sebebi ise, ki bu beni daha çok zorluyordu, aksiyonun asla durulmamasıydı.
"Jis, iyi misin?" Jeongin arkadan kafasını uzatıp elini omzuma koyduğunda şakaklarımı son kez ovuşturup arkadaşlarıma döndüm, bana endişeyle bakıyorlardı ikisi de.
"Seninki de soru mu gerizekalı? Çocuk hastaneden yeni çıktı." Hafifçe soğuk terler dökmeye başladığım alnımı elim yardımıyla kuruladım.
"Merak etmeyin, iyiyim. Biraz oturursam geçer." Wooyoung ikna olmamış bir ifadeyle elini alnıma uzattı. Ateşim olmadığına kanaat getirmiş olacak ki gönülsüzce arabadan inmemizi işaret etti. Arabadan indiğimde Jeongin önümüzden hızlı adımlarıyla ilerlerken Wooyoung da benim koluma girmiş benim dikkatli adımlarımla kendi adımlarını uydurmuştu.
"Sadece yaran yüzünden böyle olduğunu sanmıyorum." Sadece yaram yüzünden böyle olmamıştım elbette. Kendimi yorgun hissetsem de içim artık şu işi biran önce söküp atma arzusuyla yanıyordu.
"İnsan her gün babasının katil olduğu gerçeğiyle yüzleşmiyor. Tabii onu neredeyse öldürecek olan adamla yüz yüze gelmesi de var." Jeongin hızlı adımlarıyla bizden önce vardığı asansörü çağırırken konuşmuştu. Gelen asansöre bindiğimizde kafamı hâlâ kol kola olduğumuz Wooyoung'un omzuna yaslarken gözlerimi kapattım. Sonunda odamın olduğu kata geldiğimizde yolda gördüğümüz bir polisten ekibin çağrılmasını isteyen Jeongin sayesinde hepsinin zaten odada olduğunu öğrenmiştik.
