1888 yılında Londra'da Karındeşen Jack lakabını alan seri katil birçok kadının eceli oldu. Bıraktığı tüm ipuçlarına rağmen dedektiflerin bu kana susamış katili asla bulamayacaklarını kim bilebilirdi ki?
•
Bu cinayetler silsilesinden tam 135 yıl sonr...
Arkadaşlar okuduğunuz bölümden memnun değilseniz değiştirin, ben arkanızdayım...💪🏻💆🏻♀️
Herkese iyi okumalar dilerim...🎀🍓 •••
Tanıştığımız günden beri kafamın içinde çalan müzik sensin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lee Minho'nun Evi, Londra 12 Aralık 2023 Saat 10.00 •
~han jisung
Sabah güneş ışıklarının gözlerime girmesiyle uyandım. Uzun zamandır ilk kez gerçekten uyuduğumu hissederek kalktığım gün, bugündü. Sıkıca belime sarılan ellerin varlığı beni gülümsetirken kafamı yasladığım Minho'nun göğsünden kalkıp yüzüne baktım. Çoktan uyanmış beni izliyordu.
"Günaydın bebeğim." Dudaklarımı büzdüm öpmesi için. O da parlayan gözleriyle hemen büzdüğüm dudaklarıma istediğim öpücüğü verdi. "Günaydın sevgilim. Ne zaman uyandın?" Omuzlarını silkti. "Bilmem. Seni izlerken zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım." İyice üstüne yerleşerek, "Saat kaç ki?" Diye sordum.
Şu son dönemde her zaman tabiri caizse kargalar bokunu yemeden kalktığım için tekrar erken saatlerde uyandığımı düşünmüştüm.
"Saat on bebeğim."
Gözlerimi büyüttüm şaşkınlıkla en son ne zaman bu kadar 'geç' uyanmıştım hatırlamıyordum. "Normalde bu kadar uyumam." Anlamamazlıkla kaşlarını çattı "İyi de sen hep bu saatlerde uyanırsın zaten." Hafifçe gülümsedim. "Bu aralar pek öyle değil." Bir homurtu çıkarıp hoşnutsuzlukla kaşlarını çattı.
Gözaltlarımı parmaklarıyla okşadığında gözlerimi kapatıp kafamı avucuna yasladım. "Kendini yıprtaman, sağlığına önem vermemen hiç hoşuma gitmiyor." Ses tonu da memnuniyetsizliğini belli ediyordu. İçini biraz da olsa rahatlatabilmek adına konuştum. "Ben iyiyim sevgilim merak etme. Sadece şu anki vakanın üstüne çok düşüyorum. Katili bulduğumuzda böyle bir derdimiz kalmayacak." Dudaklarını öpüp devam ettim. "Hem uzun zamandır bu kadar huzurlu uyumamıştım."
Sonunda dudaklarında sıcak bir tebessüm belirdiğinde bu benim de içimi ısıtmıştı. Hafif doğrulup yanağıma öpücük kondurdu. "Benimde uzun zamandan sonra güzel bir uyku çekebilmem senin varlığın sayesinde oldu." Kocaman gülümsedim ona.
"Hadi kahvaltı yapalım." Minho beni üstünden yan tarafına bıraktığında yattığım yerden doğrulmaya çalıştım ama sadece çalıştım çünkü kalçalarımdan başlayıp belime kadar vuran keskin bir ağrı beni tekrar yatağa düşürmüştü.
Ağrıyla suratımı buruşturdum. Minho endişeyle yüzümü ellerinin arasına alıp özür dilemeye başladı. "Özür dilerim sevgilim o kadar sert olmamalıydım."
"Minho saçmalama istersen. Tekrar seviştiğimizde ben gene beni sertçe becermeni isteyeceğim." Adem elmasının hareketlerinde yutkunduğunu görebiliyordum. "Bu kadar açık sözlü olmana ne kadar yükseliyorum tahmin bile edemezsin."
