Unpredictable Smile (CTR series #2)

chapter 9

Maddi's pov

Pagkagising ko sa umaga ay nagluto lang ako ng pang-umagahan. I don't have any plan attending my flight now.

Gusto kong puntahan ang kapatid ko. I will just go to Spain today.

Minsan ang sakit na rin e.

Wala na sa pake ko ngayon kung mapagalitan man ako ni Dad, or I might ‘cause problems mamaya sa flight.

Instead of using my private jet, sa ibang airline ako sasakay ngayon. I just booked a plane ticket yesterday midnight.

I just fixed my belongings, and my self. Inayos ko na rin ang breakfast sa dining table.

Mamayang alas otso pa naman ang flight ko. I still have remaining one hour to get ready.

I filled my tumbler with water and a container with a fruits na babaunin ko. After ay naligo na ako at nag-ayos.

I just wore a simple black jeans, and a white polo sleeves paired with my white rubber shoes. Tinupi ko rin ang sleeve ng polo ko hanggang siko at tinuck-in ang dulo neto sa pants ko.

Sana lang ay hindi niya ako maabutan. Tulog mantika naman siya.

I want to stay there for one day, I guess? Gusto ko lang magisip-isip.

Isang suitcase lang ang dala ko at isang travel bag, with my small bag pack where my important things are placed.

I informed my sister about my sudden travel there. Day off naman daw niya ngayon kaya masusundo niya ako.

I leave the condo without leaving any notes.

Nag-taxi na lang ako dahil tinatamad din ako mag-maneho ngayon, dahil na rin sa hang over.

Binabad ko ang sarili ko sa kalasingan kagabi. Yes, for heaven fuck sake, aaminin ko, gusto ko na siya. Gustong-gusto at alam kong mali ‘yon.

Mas pipiliin ko na lang umiwas kesa hayaan ang sarili kong lumala ang nararamdaman.

This scenario is familiar...

Winaksi ko ang pumasok sa isip ko. They are not the same person, Maddi.

Nang makarating kami sa airport ay nagbayad lang ako bago pumasok.

Madaming passengers ang nakaupo sa loob, probably waiting for their boarding.

Umupo na lang din ako sa mga vacant seats. Pinili ko ang sulok para may masasandalan.

Gusto ko sana mag-post sa instagram pero naalala kong kami lang pala ng kapatid ko ang nakakaalam neto. ‘Wag na.

I hate waiting. Sana lang ay boarding agad dahil seven forty-five na. Alas otso ang flight ko.

I just watched anime through my phone while waiting to distract my self mula sa pagkaka-inip.

Nang marinig ko ang oras ng flight ko ay tumayo na ako. Time for boarding.

Kaunti lang ang passengers for this flight, kaya hindi masiyadong siksikan.

I just did the procedures. So this is what passengers feels like?

Habang ang daming ginagawa dito, ‘yung mga pilots at flight attendants ay prente lang naghihintay sa loob ng eroplano. Base on my experience.

THE FLIGHT went well. Fourteen hours lang naman ang tinagal ng byahe. Inaantok pa nga ako dahil madaling araw na kami naka-land.

I already texted my sister about my landing. Panigurado naman ay nandito na ‘yon.

Paglabas ko sa airport ay sumalubong agad sa‘kin ang malamig na hangin. I didn't bring any jacket kasi akala ko ay kaya ko labanan ang lamig.

Hindi pala.