အပိုင်း (၅) မြို့တက်မယ်
စုန့်ဝေဖျင် ထွက်သွားသည်ကို စောင့်ကြည့်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ရွှီရှောင်ကျောင်းက ပြန်လှည့်လာရာ ဝူချွန်းဟွား ခုတင်ဘေးတွင် ထိုင်ရင်း မျက်ရည်သုတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်လေသည်။
“ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက ရှေ့သို့ လှမ်းလာပြီး သူမ၏မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။
ဝူချွန်းဟွားသည် သည်နှစ်များတွင် ရွှီယန်ယန်က မိသားစု၏ ဆင်းရဲမွဲနေမှုကို မကြာခဏဆိုသလို အထင်သေးခဲ့ပြီး သူမ၏မိဘများက ကေဒါများ ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်ရချိန်တွင် အလွန်ပျော်ရွှင်နေသည့်ပုံကို ပြန်အမှတ်ရသွားလေသည်။ ဒီရက်ပိုင်းမှာ ရွှီယန်ယန်က သူမကို ပတ်ပြီး အမိန့်ပေးနေတတ်တယ်။ တစ်ခါကဆို သူမက သားဖြစ်သူကို ရိုက်ခဲ့သေးတယ်။ ရှောင်ကျောင်းက မြို့မှာ ကြီးလာတာလေ။ ရှောင်ကျောင်းက ဒီမိသားစုကို ဘယ်လောက်တောင် ပိုပြီး မုန်းနေလိမ့်မလဲ။
“ဒါတွေအားလုံးက ကျွန်မ အသုံးမကျလို့ပါ၊ အခုအချိန်ကစပြီး သမီးက ကျွန်မနဲ့ ဒုက္ခခံရတော့မယ်”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက သူမကို အမေဟု မခေါ်သည့်အတွက် သူမကလည်း ကိုယ့်ဟာကို အမေဟုပင် မခေါ်ရဲချေ။
ရွှီရှောင်ကျောင်းက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
“မငိုပါနဲ့၊ နောက်ဆိုရင် သမီးက ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝတစ်ခုမှာ ထားမှာပါ”
စုန့်ဝေဖျင် ရှိနေတာပဲမလား။ ရေရှည်ထမင်းစားလက်မှတ်သာ ရှိနေရင် နောက်ဆို ဘဝကြီး ပိုကောင်းပြီးရင် ကောင်းလာမှာ သေချာတယ်လေ။
ရွှီရှောင်ကျောင်းသည် ဝူချွန်းဟွားကို ‘အမေ’ဟု မခေါ်သေးသော်လည်း သူမက ဂရုမစိုက်ဘဲ မနေနိုင်ပေ။ သူမက နောက်ထပ် နို့ချိုချဥ်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး အခွံခွာကာ ဝူချွန်းဟွား၏ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး
“ချိုချဥ်ပါ၊ စားကြည့်၊ အရသာရှိတယ်”
နို့၏ ချိုမြမြမွှေးရနံ့က သူမပါးစပ်ထဲတွင် ပေါက်ထွက်သွားလေသည်။ ဝူချွန်းဟွားသည် အခိုက်တန့် ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားတော့သည်။ ထို့နောက် သူမက မြန်မြန် ပြန်ထွေးထုတ်လိုက်ချင်ပြီး
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
