အပိုင်း (၂၂) အိပ်ရာတစ်ခုထဲမှာ
မီးအိမ်၏အလင်းရောင်အောက်တွင် ရွှီရှောင်ကျောင်းနှင့် စုန့်ဝေဖျင်တို့သည် ခြောက်ခြားမှုများနှင့် အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြလေသည်။
ရွှီရှောင်ကျောင်းက သူမ၏နှာခေါင်းကို ပွတ်လိုက်ပြီး
“မနေ့မနက်တုန်းကလေ ငါ့အမေက မနက်အစောကြီး ရောက်လာပြီး ငါတို့ကြားက ခန်းဆီးကို တွေ့သွားတယ်၊ နောက်ပြီး ငါ့ကိုမေးတယ်”
“မင်းက ဟန်ဆောင်လက်ထပ်ထားတာဆိုတာကို ရှင်းပြလိုက်တာလား” စုန့်ဝေဖျင်က မေးလိုက်၏။
ရွှီရှောင်ကျောင်းက မြန်မြန်ခေါင်းခါပြလိုက်ပြီး
“ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ၊ ငါက ငါမလုပ်ချင်လို့ပါလို့ ပြောလိုက်တာပေါ့”
သူမသည် စိတ်ထဲတွင်တော့ မကျေမနပ် ရေရွတ်လိုက်လေသည်။ ငါက နင့်အတွက် အပြစ်ခံထားပေးတာနော်။ မဟုတ်ရင်တော့ နင့်က မစွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့သူဆိုပြီး ငါ့အမေက နားလည်မှုတွေ လွဲတော့မှာ။
သူမက နံရံပေါ်က သံချောင်းနှစ်ချောင်းကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး
“ငါ့အမေက နင့်အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေလောက်ပြီ”
စုန့်ဝေဖျင်သည် မနေ့မနက်က ဝူချွန်းဟွားက သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည့်အချိန်က သူမ၏ အမူအရာကို သတိရသွားတော့သည်။
သူက နှုတ်ခမ်းများကို စေ့ထားလိုက်ပြီး
“ဒါဆို ငါတို့တွေ ဘာလုပ်ကြမလဲ”
အယ်။ သူတို့တွေက ဘာလုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။ သူမသည် အရင်ဆုံး စိတ်ကူးတစ်ခုကို ကြံရတော့သည်။
“ဒီလိုဆိုရင်ကော ခန်းဆီး မကာကြရတော့အောင်လေ၊ နင်လည်း သိတာပဲ၊ ငါတို့တွေက ဒီလောက် အချိန်အကြာကြီး အခန်းဖော်တွေ လုပ်လာကြတာ ငါတို့လည်း အချင်းချင်း သက်သောင့်သက်သာ ရှိသလို ခံစားနေရပြီပဲ”
အဓိကအကြောင်းအရင်းမှာ သူမသည် စုန့်ဝေဖျင်နှင့် အမှန်ပင် နေသားကျနေခြင်းပင်။
ထို့အပြင် ရာသီဥတုကလည်း သည်ရက်ပိုင်းတွင် အေးလာသည်။ အဆင်မပြေတာမျိုး မရှိချေ။
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
