၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး

အပိုင်း (၁၂) မအိပ်တန်း တွေ့ဆုံပွဲ

အပိုင်း (၁၂) မအိပ်တန်း တွေ့ဆုံပွဲ

ရွှီရှောင်ကျောင်းသည် စုန့်ဝေဖျင် မည်မျှရယ်စရာကောင်းနေသည်ကို စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်လေသည်။ သူက တကယ့်ကို ပျင်းစရာကောင်းတဲ့ ဘူးသီးခြောက်ဆိုပေမဲ့ တစ်ခါတလေကျတော့လည်း ချစ်စရာကောင်းတဲ့အခြမ်းလေးကို ထုတ်ပြတတ်သားပဲ။ သူ့အရင်ဘဝက တစ်ကိုယ်တည်းလူပျိုကြီးအဖြစ်ပဲ ရှိနေတာလား မသိဘူး။ မိန်းကလေး ဘယ်နှစ်ယောက်ကတောင်များ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေပြီး သူ့ဆီ ပြေးဝင်ကြတဲ့သူ ဘယ်နှစ်ယောက်များ ရှိနေမလဲမသိဘူး။

ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝမှာတော့ အဲဒီမြှူဆွယ်တတ်တဲ့ဟာလေးတွေတော့ အခွင့်အရေးမရှိတော့ပါဘူး။ ဒီအလားအလာရှိတဲ့ စတော့ကို ငါက သိမ်းပိုက်ထားလိုက်ပြီလေ။

ရွှီရှောင်ကျောင်းသည် သူမ၏အနာဂတ်ဘဝကို ငါးဆားနယ်လေးတစ်ကောင်အဖြစ် တဖန် စဥ်းစားမိလိုက်ပြီး အားရကျေနပ်ကာ အပြင်ထွက်လာပြီး စုန့်ဝေဖျင်နှင့်အတူ ဧည့်သည်များကို ကြိုဆိုလိုက်တော့သည်။

သူတို့သည် လူအများကြီးကို မဖိတ်ထားပေ။ ရွှီရှောင်ကျောင်းဖက်တွင် သူမ၏ပညာတတ်လူငယ် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည့် ဝမ်ကွေးယွဲ့နှင့် ကျိုးဖင့်ရှန်းတို့လာသည်။ ဝူချွန်းဟွားက သူမနှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်သည့် အိမ်နီးချင်းနှစ်ယောက်ကို ဖိတ်သည်။ ကျန်တာကိုတော့ စုန့်ဝေဖျင်က ဖိတ်ထားခြင်းပင်။ သူက ရွာဌာနခွဲစာရေးကြီး၊ ဌာနခွဲခေါင်းဆောင်လင်မယား၊ ပြီးခဲ့သည့် အခေါက်က ခရီးအတူတူထွက်ခဲ့ကြသည့် သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအဖွဲ့က လူများကို ဖိတ်လိုက်သည်။ အဘွားစုန့်၏ အမေဘက်က မိသားစုမှ မောင်လေးများက ငယ်ရွယ်ဟန်တူသည့် ဝမ်းကွဲဦးလေးကို ခေါ်ထားသည်။

အားလုံးပေါင်းမှ စားပွဲနှစ်လုံးသာ ရှိလေသည်။

လူကြီးများ ရောက်လာကြသည်။ နှုတ်ဆက်စကားပြောလိုက်ကြပြီးနောက် ကျိုးဖင့်ရှန်းနှင့် ဝမ်ကွေးယွဲ့တို့က ရွှီရှောင်ကျောင်းကို အခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားကြသည်။ သူတို့သည် ကျေးလက်သို့ အတူတူ ရောက်လာခဲ့ကြကြီး အမြဲတမ်း ပြောစရာစကားများ ရှိကြလေသည်။