၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး

အပိုင်း (၁၈) သဘောရှိတယ်

အပိုင်း (၁၈) သဘောရှိတယ်

အပြင်လူများက ကျောက်ယန်ယန်ကို စာကလေးငှက်လေးတစ်ကောင်မှ ဇာမဏီငှက်တစ်ကောင်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်ကိုသာ မြင်ကြလေသည်။ လယ်သမား ကလေးတစ်ယောက်က မြို့ကကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သွားပြီး တောက်ပသည့်အနာဂတ်ရှိသည့် ပညာတတ် လူငယ်တစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်။ လက်မထပ်ခင်မှာပင် သူမသည် စားသောက်ပွဲက မည်မျှခမ်းနားမည့်အကြောင်း ပြောကာ နေ့တိုင်း ကြွားလုံးထုတ်နေတတ်သည်။ သူမ လက်ထပ်ပြီးစတုန်းကလည်း နေ့တိုင်းလိုလို လူများကို နှာခေါင်းရှုံ့ကာ ကြည့်တတ်ပြီး ဘယ်သူကမှ သူမလောက် မကောင်းသယောင်။

သို့သော် သူမသည် ဟန်ကွမ်းဟွေနှင့် သီးသန့်နေထိုင်ဖို့ရန် အဆောင်က ပြောင်းမသွားချေ။ အဆောင်အတူတူနေကြသည့် ဝမ်ကွေးယွဲ့နှင့် ကျိုးဖင့်ရှန်းတို့က တစ်ခုခုကို အမြဲတမ်း သိနေရသည်။

“နင် မင်္ဂလာပွဲအကြောင်း မသိဘူးသေးဘူးလား၊ အားလုံးက ဝက်စတူးဟင်းကို ချီးကျူးနေကြတာလေ၊ အားလုံးက ပြောနေကြတယ် ဝက်စတူးက အစိုးရပိုင်စားသောက်ဆိုင်ထက်တောင် ပိုကောင်းပြီး အရသာရှိတယ်တဲ့၊ ကျောက်ယန်ယန်ကလည်း ပြောသေးတယ်၊ ဟန်ကွမ်းဟွေက သူ့အမေ ပြန်သွားတော့ ဝက်သား၂ကျင်း ထည့်ပြန်ပေးပြီး အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့တာတဲ့၊ တကယ်က ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာ ခန့်မှန်းကြည့်စမ်း၊ တစ်တုံးလေးတောင် ထည့်ပေးလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးတဲ့၊ အနိမ့်ဆုံးဝက်သား ၂ကျင်းကိုတော့ ပေးလိုက်ပါရဲ့၊ ဟန်ကွမ်းဟွေက ဘယ်သူ့ကို ပေးလိုက်မှန်း မသိတာ၊ ဒါက သူ့စိတ်ထဲမှာ ကျောက်ယန်ယန် လုံးဝမရှိဘူးဆိုတာ သက်သေပဲလေ၊ ဟမ့် သူ့ထိုက်နဲ့ သူ့ကံပေါ့”

“ပြီးတော့ ကျောက်ယန်ယန်က သူတို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်ပြီးရင် အတူတူနေကြမှာလို့ အစောကြီးကတည်းက ပြောထားတာလေ၊ ဘာဖြစ်သွားလဲ မနက်လင်းတာကနေ ညမှောင်တဲ့အထိ သူ အကြိမ်ကြိမ် ထုတ်ပြောနေတာ ငါ ကြားသားပဲ၊ ဟန်ကွမ်းဟွေက အရူးလို နားမလည်ချင်ဟန်ဆောင်နေတာ၊ တမြန်နေ့ကလည်း ငါ တွေ့သားပဲ၊ အဲကောင် ရွာထဲက လူထုအဖွဲ့ဝင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ရယ်မောပြီး စကားပြောနေတာ၊ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ကပ်နေလိုက်ကြတာ ကျွတ်.. ကျွတ်.. ဖင့်ရှန်း နင်လည်း မြင်လိုက်တယ်နော်၊ အဲလိုမျိုးကို သိက္ခာမဲ့တာနော်”