အပိုင်း (၁၄) နှိုင်းယှဥ်ခြင်း
“မင်း ဘာပြောလိုက်တယ်၊ သူက တကယ်ပဲ စားသောက်ပွဲတစ်ခု လုပ်ခဲ့တယ်ဟုတ်လား”
လူငယ်ပညာတတ် အမျိုးသားဆောင်တွင် ဟန်ကွမ်းဟွေသည် သူ စီရီထားသည့် လက်မှတ်များကို ပြန်ချထားလိုက်ပြီး အဆောင်ထဲက လီယုံဟိုင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
ဝဖိုင့်ဖိုင့် ဝမ်းဗိုက်၏အလိုကို လိုက်လျောရင်း လီယုံဟိုင်သည် မုန့်တစ်ခုကို စားလိုက်ပြီး
“ငါက မင်းကို ဘာလို့ လိမ်ရမှာလဲ၊ တစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ အဲဒါလုပ်ပြီးသွားတာ တစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတယ်ကွ၊ တမြန်နေ့က၊ ငါ ဝမ်ကွေးယွဲ့ဆီက ကြားခဲ့တာ၊ သူတို့တွေက စားပွဲနှစ်ဝိုင်းစာ ဖိတ်ခဲ့တယ်တဲ့၊ ရွှီရှောင်ကျောင်းက အနီရောင်ဂါဝန်ကို ဝတ်ထားတာတဲ့၊ တော်တော်လေး စည်ကားတယ်တဲ့”
ဟန်ကွမ်းဟွေ၏ ညိုမည်းနေသည့်မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်တွင် လီယုံဟိုင်က သူ့ကို ပုတ်လိုက်ပြီး
“အိုကွာ မင်းလည်း လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ရှိပါတယ်၊ ဒါတောင် သူ့ကို မမေ့သေးဘူး၊ ငါတို့တွေ ကျေးလက်ကို ပထမဆုံးရောက်လာကတည်းက မင်းတို့တွေက အတွဲတွေမှန်း ငါ သိပါတယ်၊ အရင်တုန်းကတော့ မင်း ရွှီရှောင်ကျောင်းအပေါ် အဲလောက်စိတ်ဝင်စားတာမျိုး မတွေ့ခဲ့ပါဘူး၊ အခုမှ ဘာလို့ လက်မလွှတ်နိုင် ဖြစ်နေတာလဲ”
ဟန်ကွမ်းဟွေက ပြန်လှည့်လာပြီး လက်မှတ်များကို ဆက်စီနေလိုက်ကာ
“မင်းက ဘာသိလို့လဲ”
အရင်တုန်းကတော့ ရွှီရှောင်ကျောင်းက သူ့ကိုပဲ လက်ထပ်မှာဆိုတာ သိထားတယ်လေ။ သူ့ကို လိုက်တွယ်ကပ်ပြီး တခြားအမျိုးသမီးလူငယ်တွေ သူ့နားမကပ်ရဲအောင် အမြဲတမ်းလုပ်ခဲ့တာလည်း ရွှီရှောင်ကျောင်းပဲလေ။ နည်းနည်းစိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာကလွဲရင် ရွှီရှောင်ကျောင်း ဘယ်လောက် လှတယ်ဆိုတာကို သူ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။
ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အဲဒီနေ့ညက စုန့်ဝေဖျင်ရဲ့လက်ထဲက အရောင်လက်နေတဲ့ ဓားဖျားကို စဥ်းစားမိလိုက်တော့ ဘာမှကို မလုပ်ရဲတော့ဘူး။
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
