၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး

အပိုင်း(၂၀) ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲလား

အပိုင်း(၂၀) ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲလား

အိုက်ယား။

အားလုံးက အူကြောင်ကြောင် အလန့်တကြားဖြင့် အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြပြီး မျက်ခုံးများကို မတွန့်ဘဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်သွားကြတော့သည်။

စုန့်ဝေဖျင်ရဲ့ မျက်နှာ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ပုံကို ကြည့်ပါအုံး။

လူတစ်ယောက်က အရဲကိုးကာ ပြောလိုက်လေသည်။

“ရှောင်ကျောင်း ဒီဝေဖျင်က ငါတို့နဲ့ နင်နဲ့ကြားမှာ မျက်နှာနှစ်ခု ရှိတယ်ဟ၊ အပြောင်းအလဲကလည်း မြန်လိုက်တာ”

မျက်နှာသေနှင့် ရွှီရှောင်ကျောင်းက ဂရုမစိုက်ချေ။ သို့တိုင် စုန့်ဝေဖျင်က စကားတစ်ခွန်းတည်းနှင့် အခြေအနေကို ငြိမ်သက်သွားအောင် လုပ်နိုင်လေရာ သူမကို လုံခြုံသည့် ခံစားချက်တစ်ခု ပေးနေလေသည်။

သူမက ပြန်ဖြေလိုက်သည်နှင့် ငြိမ်သက်နေသည့်မြင်ကွင်းက တစ်ဖန်လှုပ်ရှားလာတော့မည်ကို သိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမက ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းထားလိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး ချောင်းဟန့်လိုက်ကာ

“ကောင်းပါပြီ၊ ဌာနခွဲစာရေးလည်း ရောက်နေပြီ၊ ပို့ချချက် စတင်ပါတော့မယ်၊ ဒီစိုက်ပျိုးရေးနည်းပညာလက်စွဲကို ကျွန်မတို့ တန်းခွဲ၅ခု ခွဲရလိမ့်မယ်၊ နောက်ဆုံးအတန်းကျရင် ကျွန်မက အားလုံးကို ရွာထဲက လယ်တချို့ဆီ ခေါ်သွားပြီး နေရာမှာပဲ ရှင်းပြပေးမယ်၊ အားလုံးက ဂရုတစိုက် နားထောင်ပြီး ဒီအသိပညာကို သေသေချာချာ လေ့လာဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်၊ ဒါမှ အားလုံးမှာ ပေါများကြွယ်ဝတဲ့ နှစ်တစ်ခု ပိုင်ဆိုင်နိုင်မှာပါ၊ အဲဒါတင်မကသေးပါဘူး၊ ရှင်တို့တွေကလည်း ဒီအသိပညာကို ရှင်တို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်မြေမှာ ပြန်အသုံးချလို့ရပါတယ်၊ ထွက်ကုန်တက်လာဖို့က ပြဿနာတစ်ခု မဟုတ်တော့ပါဘူး”

သည်အဖွင့်စကားက အားလုံး၏စိတ်အာရုံကို ဖမ်းစားထားလေသည်။ အစကတော့ အားလုံးက သူတို့က နားမလည်တာဖြစ်ဖြစ် တခြားသူများက နားလည်တာဖြစ်ဖြစ် အတူတူပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွေးထားကြလေသည်။ နောက်ဆုံး သူတို့အားလုံးက အတူတူ အလုပ်သွားနေကြရတာပဲလေ။ ဟုတ်သားပဲ။ ကိုယ်ပိုင်မြေ ရှိသေးတယ်။ မြေကွက်လေး တစ်ကွက် နှစ်ကွက်ဆိုပေမဲ့လည်း သူတို့တွေက အဲဒီမြေပေါ်မှာ မြေပဲစိုက်လို့ရတယ်လေ။ သူတို့တွေ ပိုသီးအောင် လုပ်နိုင်ရင် ဒါက တကယ့်ကို ကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေပဲပေါ့။