အပိုင်း (၃၇) သဝန်တိုခြင်း
စုန့်ဝေဖျင်က ဖတ်စာအုပ်ကို အာရုံစိုက်ပြီးဖတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ရွှီရှောင်ကျောင်းက စာကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖတ်လိုက်တော့သည်။
စာကို ခဏလောက်ဖတ်လိုက်ပြီးနောက် သူမက မဲ့လိုက်လေသည်။
စုန့်ဝေဖျင်က စားပွဲမှ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး
“ပင်ပန်းလို့လား၊ ခဏနားလိုက်လေ၊ ငါ လုပ်လိုက်မယ်”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက ပြောလိုက်သော်လည်း ပြောလိုက်သေးသည်။
“နင်က မပင်ပန်းဘူးနော်၊ ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ နေ့တိုင်း နင့်နောက်ကို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မိန်းမလေး ငယ်ငယ်လေးတွေ အများကြီး လိုက်နေကြတာဆိုတော့လေ ဟွန့်”
စုန့်ဝေဖျင်မှာ ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားတော့သည်။ သို့နှင့် ရွှီရှောင်ကျောင်းက စာကို ခါပြလိုက်ပြီး ဖတ်ပြလိုက်၏။
“ဆရာစုန့် နေ့တိုင်း ဆရာ့အသံကို နားထောင်ရတဲ့အချိန်ဆိုရင် အရမ်း အေးချမ်းတယ်လို့ ခံစားရတယ်၊ ဆရာ စင်ပေါ်မှာ မားမားမတ်မတ် ရပ်နေတာကို တွေ့ရရင်လေ ကျွန်မရဲ့နှလုံးခုန်သံကို.....”
သူမက ကျန်သည့်အပိုင်းကို ဖတ်လို့မပြီးခင်မှာပင် စုန့်ဝေဖျင်က စာကို လှမ်းယူလိုက်လေသည်။
ရွှီရှောင်ကျောင်းက သူ့ကို ဝါးစားမတတ်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဟဲ့ ဘာလို့ စာကို ဆုံးအောင် ပေးမဖတ်တာလဲ၊ အဲဒီကျောင်းသူတွေ နင့်အပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေအကြောင်းကို နားမထောင်ချင်ဘူးလား”
စုန့်ဝေဖျင်က စာကို ချက်ချင်းဖြဲပစ်လိုက်တော့သည်။
“နားမထောင်ချင်ဘူး”
သူက လုံးဝ စိတ်မဝင်စားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ရွှီရှောင်ကျောင်းလည်း ထူးထူးဆန်းဆန်း နေသာထိုင်သာရှိသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့သည်။ သူမက ဖတ်စာအုပ်ကို ဆက်ပြီး ငုံ့ကာဖတ်နေလိုက်လေသည်။
“ရဲဘော်စုန့်ဝေဖျင် နင်က အရမ်းနာမည်ကြီးမယ်လို့ ငါ မသိခဲ့ဘူး”
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
