အပိုင်း (၃၃) ပြန်လည်ကုစားခြင်းအတန်း
“စုန့်ဝေဖျင်လား၊ နင် ဘာလို့ ဒီနေ့ ရောက်လာတာလဲ”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက အံ့ဩသွားတော့သည်။ တံခါးဖွင့်လိုက်သူက စုန့်ဝေဖျင် ဖြစ်နေသည်။ သူက အိမ်မှာ တစ်ညလောက်နေပြီးမှ မနက်ခင်း ဒါမှမဟုတ် နေ့လယ်ခင်းလောက်မှ ပြန်လာမယ်လို့ ထင်ထားခဲ့တာလေ။
ဝူချွန်းဟွား အိပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် စုန့်ဝေဖျင်သည် မသိစိတ်က အသံကို တိုးလိုက်မိကာ
“မင်းကို စိတ်ပူလို့လေ၊ အဘွားနဲ့ ရှောင်ကန်းတို့ အိမ်မှာ အဆင်ပြေတယ်၊ ဒါကြောင့် ငါပြန်လာခဲ့တာ”
“အချိန်တောင် နောက်ကျနေပြီလေ၊ ဘတ်စ်ကား ရှိသေးလို့လား” ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးက မဲမှောင်လို့နေသည်။
စုန့်ဝေဖျင်က ပစ္စည်းများကို စားပွဲပေါ် အသာအယာတင်လိုက်ပြီး
“ငါ ဒီကို စက်ဘီးနဲ့လာခဲ့တာ၊ ဒီရက်ပိုင်းမှာ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ရတာ ပိုလွယ်တယ်လေ၊ မင်း စားပြီးပြီလား”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက ခေါင်းခါပြလိုက်ပြီး
“အမေကတော့ စားပြီးပြီ၊ သူ ပင်ပန်းပြီး အခုပဲ အိပ်ပျော်သွားတာ၊ ငါလည်း အခုပဲ စားတော့မလို့”
စုန့်ဝေဖျင်က ထမင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး
“ကွက်တိပဲ၊ ငါ မင်းအတွက် လုပ်လာတဲ့ ကြာစွယ်ကြော်နဲ့ မိုးခိုသားကြော်က နွေးနေတုန်းပဲ၊ ပူတုန်း စားလိုက်အုံး”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက အံ့ဩသွားတော့သည်။
“ဒါကို နာရီပိုင်းလေးနဲ့ နင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပြီးအောင်လုပ်လာတာလဲ”
မနက်က သူအိမ်ပြန်သွားတုန်းက ၁၁နာရီရှိနေပြီလေ။ အခုချိန် ပြန်ရောက်ဖို့ဆိုရင် သူ ညနေခင်း ၃နာရီလောက်က ထွက်လာမှဖြစ်မှာ။ ကြားမှာ ၃-၄နာရီအတွင်းကို သူက အဘွားနဲ့ ရှောင်ကန်းကို တွေ့ပြီး ပြန်ယူလာမဲ့ ပစ္စည်းတချို့ကိုလည်း ထုပ်ပိုးရသေးတယ်။ သူက ငါလေးအတွက် ချက်ပြုတ်ပေးဖို့ အချိန်ဘယ်လိုရခဲ့ပါလိမ့်နော်။
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
