အပိုင်း (၂၄) ကျောင်းကျောင်း
ရွှီရှောင်ကျောင်းက စုန့်ဝေဖျင်၏ကိုယ်နှင့်ကပ်သွားပြီး အပြင်က လှုပ်ရှားမှုကို နားထောင်လေသည်။
“သူတို့တွေ ဖြတ်သွားတာနဲ့ ငါတို့ ထွက်သွားကြမယ်နော်”
လူနှစ်ယောက်၏အသံက ပိုပြီးနီးကပ်လာလေသည်။ သူမသည် စုန့်ဝဖျင်ကို လေသံဖြင့်ပြောလိုက်၏။
သို့သောငြား ထိုနှစ်ယောက်က သူတို့ဘေးက ကောက်ရိုးပုံကြီးကို ရွေးလိုက်ကြတော့သည်။
“လာ လာ မိန်းမ၊ ဒီကောက်ရိုးပုံက ကြီးတယ်၊ အထဲက အပေါက်ကလည်း အကြီးကြီးပဲ၊ ဝင်လာခဲ့”
“မလာချင်ပါဘူး”
“ဒီမှာ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာလေ၊ ဘာလို့ အဲလောက်ရှက်နေတာလဲ၊ ကိုယ့်အချစ်လေးရယ် မြန်မြန်ဝင်လာပါ”
အမလေး။ ငါတို့ကို ကယ်ကြပါအုံး။
ရွှီရှောင်ကျောင်း၏ဦးရေပြားမှာ ထုံကျဥ်သွားတော့သည်။
အရမ်းနီးနေတယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်သာ ထွက်သွားလိုက်ရင် ကောက်ရိုးပေါ် နင်းလိုက်တာနဲ့ သူတို့တွေ သေချာပေါက် ကြားသွားတော့မှာပဲ။
ဒီအတွေးနဲ့တင် ရှက်ဖို့ကောင်းနေပြီ။
ဒါမှမဟုတ် ငါတို့တွေ ထွက်ပြေးကြမလား။
ဟာကွာ။ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။
အဓိကအချက်မှာ ဘေးက ညစ်ညမ်းစကားများက စတင်ပြောဆိုချိန်မှာပင် သူတို့သည် ဘာလုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေကြခြင်းပင်။
“မိန်းမ အရမ်းမွှေးတာပဲ၊ မင်းယောကျ်ားကတော့ ဒါကို သေမလောက် တကယ်ချစ်မိနေပြီကွာ”
“အိုး မထိပါနဲ့၊ အိမ်မှာ မလုံလောက်သေးဘူးလား။၊ ရှင် ကျွန်မကို အပြင်မှာတာင် အနိုင်ကျင့်ချင်နေတာပဲ”
“ကိုယ့်မိန်းမပဲဟာ ကိုယ်လုပ်ချင်တာ လုပ်မှာပေါ့၊ ပြီးတော့ မိန်းမလည်း အရမ်းပျော်နေတဲ့ဟာကို၊ လာပါ၊ ကိုယ့်ကို ပေးနမ်းပါအုံး”
ရွှီရှောင်ကျောင်းသည် အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။ ဒါကို ဘာလို့ခေါ်တာလဲ။ ပိုးစုန်းကြူးလေး ထွက်ဖမ်းပါတယ် လေထန်တဲ့တိုက်ပွဲနဲ့ တိုးပြန်ခဲ့ရတယ်ဆိုသလိုပဲ။
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Romanceရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
