အပိုင်း (၇) အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်တစ်ခု ရရှိခြင်း
“အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ်....”
စုန့်ဝေဖျင်မှာ စကားမပြောနိုင်ခင် ဆက်တိုက်ချောင်းဆိုးသွားတော့သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲက အချိုအရသာချိုချဥ်က သီးသွားသဖြင့် ဗိုက်ထဲသို့ တန်းရောက်သွားတော့သည်။
သူ၏အံ့ဩတကြီးရုပ်ကို မြင်လိုက်ရသည်တွင် ရွှီရှောင်ကျောင်းက မျက်လုံးများ အဝိုင်းသွားဖြစ်သွားပြီး
“ဟဲ့ စုန့်ဝေဖျင် နင် ပြောပြီးသားစကားကို ပြန်ရုပ်သိမ်းချင်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော် ဟုတ်တယ်မလား၊ ငါတို့တွေ တွဲဖို့နဲ့ လက်ထပ်ကြဖို့ သဘောတူထားပြီးသားလေ၊ ဒီနေ့ ငါတို့ အတူတူ အပြင်ထွက်လာတယ်၊ ရွာထဲက လူအားလုံးကလည်း ငါတို့ တွဲနေတာ သိသွားပြီ၊ နင် လိမ်ချင်နေတာ”
နောက်ဆုံး ချောင်းဆိုးရပ်သွားပြီးနောက်တွင် စုန့်ဝေဖျင်က သူ့လည်ချောင်းကို ရှင်းလိုက်ပြီး
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ ချိုချဥ်သီးသွားလို့”
“ချိုချဥ်ရော” လေပြွန်ထဲမှာ မခံနေရင် ပိုကောင်းတယ်။
“မျိုချလိုက်ပြီ”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး သူမ၏အိတ်ကပ်ထဲက နောက်ထပ်ချိုချဥ်တစ်လုံးကို ထုတ်လိုက်လေသည်။
သူမက ‘သတိထားမှပေါ့ဟယ်၊ အန္တရာယ်များလိုက်တာ’ဟု ရေရွတ်ရင်း သူမက ချိုချဥ်ကို အခွံခွာလိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားတွင် ကပ်ထားပေးလိုက်လေသည်။
စုန့်ဝေဖျင်က ပါးစပ်ဟပြီး ချိုချဥ်ကို ယူလိုက်ကာ အချိုဓာတ်များ တဖန်ပြန့်နှံ့လာသည်ကို စောင့်နေလိုက်၏၊ ထို့နောက် သူက သူမကို မေးလိုက်လေသည်။
“မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ကိစ္စ တိုင်ပင်မယ် ဟုတ်လား”
ရွှီရှောင်ကျောင်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ သူသည် ချိုချဥ်တစ်လုံးကို အခွံခွာလိုက်ပြီး သူမ၏ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်ကာ
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ငါတို့အားလုံး အတူတူ ဆုံးဖြတ်ရမှာပေါ့၊ မြန်မြန်လက်ထပ်ပြီးရင် အားလုံး အတင်းစကားတွေကို ရှောင်ထားတာ ပိုကောင်းတယ်၊ ငါတို့နှစ်ယောက်က ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုပေမဲ့ ငါ့အမေအရင်း သူ သည်းမခံနိုင်မှာ စိုးမိတယ်”
YOU ARE READING
၇၀ ခုနှစ်က နုနယ်သောဇနီးလေး
Lãng mạnရွှီရှောင်ကျောင်းတစ်ယောက် ပျင်းပျင်း ရှိတာနဲ့ ခေတ်ဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ရေးလေးအိပ်လိုက်တာ သူမခင်မျာ အဲစာအုပ်ထဲက အမြောက်စာအဖြစ် ကူးပြောင်းသွားရသတဲ့။ မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင် ကျောက်ရှောင်ကျောင်းက ကျေးရွာကို ပို့ခံလိုက်ရတဲ့ ကေဒါကလေးတစ...
