𝐀𝐫𝐚𝐬 𝐀𝐥𝐢 | 𝐆𝐞𝐫𝐜̧𝐞𝐤 𝐀𝐢𝐥𝐞𝐦

'5'

Aras Ali Keskin [Karahanlı];

"Adar? Siz nereden tanışıyorsunuz abim?" Pusat yüzbaşının sorusuyla hızla kendime geldim, ne yaşadık lan biz az önce?

"Siz tanışmadınız mı hâlâ?" Dedi Adar bakışlarını ikimizde gezdirirken.

"Aras benim askerim Adar! Ne tanışması?!"

Ne bağırıyorsun çocuğa?!

"Komutanım bir sakin olun." İçim dışım ne kadar da bir!

"Geçin lan arabaya?! Evde konuşacağız bunu!" Benim ne işim var yine o evde ya?!

"Komutanım ben gel-" tek kaşı havalandı.

"Rica etmedim!"

"Emredersiniz komutanım!" Deyip Adar'la arabaya ilerledim, yanımdaki Adar bir anda zıpladı gülerek.

"Oğlum çok havalı lan! İki tane asker abim var! İstesem olmazdı yemin ederim!" Çocuğun derdine bak! Sabır çekip bindim arabaya.

Aldık başımıza belayı yemin ediyorum!

🐺

Salonda oturmuş sessizce birbirimizi izliyorduk, Pusat yüzbaşı bu olanları yeni öğrendiğinden dolayı sinirliydi. Adar ise hâlâ iki tane asker abisi olduğu için kendi haline seviniyordu. Leyla, Pusat yüzbaşının yanına oturmuş ona sarılmış sakinleştirmeye çalışıyordu.

Yiğit elinde tesbihi çeviriyordu ağır abi tavırlarıyla, ikizler yani Rüzgar ve Deniz her zaman ki gibi ifadesizdi...

Sessiz sinema mı bu ne?!

"Ben gitsem iyi olaca-" bu da iyi alıştı ha sözümü kesmeye!

"Otur lan oturduğun yerde!" Dedi sinirle.

"Emredersiniz."

"Benim niye tüm bu olanlardan en son haberim oluyor?!"

Tamam Malkoçoğlu'sun sen, tehlikenin içinden geldin sen, tamam.

"Oğlum, görevdeydin..." Esra Hanım'ın açıklaması yeterli gelmediği için sabır çekti sinirle.

"Benim görevde olmam hiç bir halt değiştirmiyor anne! Adam askerim çıkıyor, Adar sayesinde öğreniyorum öz kardeşim olduğunu!"

Of...

Aile kavgası da hiç sarmıyor he. Bir anda şınav çeksem ayıp olur mu acaba?

Hayır aldığım sigarayı da içemedim ha!

Telefonum bir anda cebimde titremeye başlayınca kaşlarım çatıldı, uzun zaman sonra ilk defa biri aradı.

Baktığımda kaşlarım mümkünmüş gibi daha çok çatıldı.

Serkan...

Ayağa kalktım hızla ve Pusat yüzbaşıya döndüm.

"Önemli, çıkabilir miyim komutanım?" Başıyla işaret edince çıktım evden ve aramayı yanıtladım.

"İt! Öldün sandım şerefsiz! Daha yeni mi geldi aklına aramak?!"

"Sakin ol öncelikle kardeşim, ölmedim ama ölecektim az kalsın."

"Ne demek ölecektim?! Neredesin Serkan?!"

"Benim her zaman ki mekan ya, hastane!" Dediğinde sabır çektim. Bu çocuk beni delirtecek yemin ederim!

Bir tane ya! Bir tane normal insan yok etrafımda!

Pusat yüzbaşı net bırakmazdı şimdi beni!

"Bekle amına koyayım! Ben senin aramanı nasıl altı ay beklediysem sen de oraya gelmemi bekleyeceksin! İt!" Deyip suratına kapattım.

Şerefsiz!

Haber vermeden göreve git, üstüne birde yaralan!

Geri içeri geçtim, eski yerime oturunca sinirden istemsizce dizim sallanmaya başladı.

Ne ile yaralandı acaba?!

"Aras? İyi misin?" Mirza Bey'in sorusuyla bakışlarımı onlara çevirdim. Hepsi bana bakıyordu.

"İyiyim iyi!"

Serkan;

- Oğlum tim gitti la, tek kaldım hastane de. Kızmana bile razıyım şu an!

"Komutanım, bu konuyu yarın sakin kafayla konuşsak olur mu? Benim acil çıkmam gerekiyor da!" Başıyla onaylayınca ayağa kalktım.

"Yarın burada konuşacağız üsteğmen!"

"Emredersiniz komutanım!" Deyip çıktım tekrardan evden.

🐺

Kapıyı sertçe açıp içeri girdim. Başı sargılı Serkan'la kaşlarım çatıldı.

"Başını mı çarptın lan sen?! Kıyamam ya!"

"Nah başımı çarptım! Kurşun sıyırdı!" Dediğinde hızla yanına gittim.

"Nasıl?!"

"Alnımı kurşun sıyırdı, birde yakın savunmada bıçak yarası aldım..."

Yani ölümle burun buruna gelmişti...

Hemde son kez konuşmadan...

"Görev emri çok ani geldi Aras, haber veremedim. Yani evet, seninle son kez vedalaşmadan ölebilirdim... Haklısın." Elimi omuzuna koyup hafifçe sıktım.

"Boş ver onu, yan yanayız ya hâlâ. Ona bak sen." Başını salladı.

Kapı açılınca oraya döndük.

Hemşire gelmişti de bu kız o kız değil mi?

O da beni hatırlamış olmalı ki bir süre bana bakmıştı.

Mavi gözlerini uzun zaman sonra görmek iyi hissettiriyormuş...

🐺

YİAAA ARAS ALİİM

NASILSINIZZZ

GECE UYUAMAYAN VARSA GÖRÜŞÜRÜZ

UYURSANIZ DA SABAH GÖRÜŞÜRÜZ AŞKOLARRR

💖💖💖🧚🏻‍♀️