(Zawgyi code)
တတီတီျမည္ေနတဲ့ အသံရယ္... ျပင္းထန္လွတဲ့ေဆး႐ုံအနံ႔ရယ္ကို မိုးမ်က္လံုးမ်ားမဖြင့္ခင္တည္းက သိႏွင့္ေနလိုက္ပါၿပီ။
အသိထဲမွာ ငါသတိရၿပီလားဆိုတာမ်ဳိး သိလိုက္တယ္။
ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာကိုေတာ့ မသိေတာ့။ ေဆး႐ုံတစ္ခုခုပဲျဖစ္မွာပါ။
မိုး မ်က္လံုးေတြကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းဖြင့္လိုက္မိတယ္။
အဲဒိမွာ မိုးစၿပီးျမင္ရတာက သူမ။
အို သတိရတာ ေနာက္က်ေလစြလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လိုက္ရင္း အတတ္နိုင္ဆံုး ၿပံဳးကာ သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
"မစိုးရိမ္နဲ႔ေနာ္... မိုး သတိရၿပီ..."
"စိုးရိမ္လုိ႔ တို႔ဒီကိုေရာက္ေနတယ္လို႔ထင္ရင္ မွားမယ္ေနာ္။ မင္းက တို႔ပါတီထဲမွာ မူးလဲသြားတာ။ တကယ္လို႔ တို႔က မဆိုင္သလိုေနလိုက္ရင္ အမ်ားက ေျပာစရာျဖစ္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တို႔... မင္းကို ေဆး႐ုံထိလိုက္ပို႔ေပးခဲ့တာ"
"လိုက္ပို႔ေပး႐ုံပဲဆို... ဘာလို႔ ခင္ဗ်ား အဲဒီမွာထိုင္ေနေသးတာလဲ? အခ်ိန္ကိုလည္းၾကည့္ဦး။ မိုးမူးလဲတုန္းက ည ၉ နာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး။ အခုက မနက္ေလးနာရီျဖစ္မယ္... ဟိုမွာ..."
မ်က္စိလ်င္သူပီပီ နံရံေပၚက နာရီကို ေမးေငါ့ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူမ အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္။
"ခုလို ခပ္လြယ္လြယ္နဲ႔ သတိျပန္ရလာမယ္ဆိုတာသိရင္ေတာ့ တို႔လည္းဘယ္ေစာင့္ေနပါ့မလဲ? ျပန္မွာေပါ့... မင္းကတို႔ပါတီထဲမွာ..."
"မိုးက ခင္ဗ်ားပါတီထဲမွာမူးလဲသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆး႐ုံေရာက္တယ္၊ မနက္လည္းက်ေရာ မိုးေသသြားတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ရဲေတြက ခင္ဗ်ားဆိေရာက္လာမယ္၊ ခင္ဗ်ားကိုေမးျမန္းစစ္ေဆးမယ္၊ အင္တာဗ်ဴးေတြျဖစ္ရမယ္... အဲဒါေတြကို မျဖစ္ေစ့ခ်င္လို႔ ခင္ဗ်ားက မိုးကိုလာေစာင့္ေနတယ္လို႔ ေျပာမွာမို႔လား... မေျပာနဲ႔။ မိုးသိတယ္"
"သိရင္ ၿပီးတာပဲေလ..."
"ဒါမဲ့ ခင္ဗ်ားမသိတာတစ္ခု မိုးေျပာမယ္ေနာ္။ မိုးက မူးလဲတာ။ သာမာန္ပဲ။ အရမ္းလည္း အေရးမႀကီးဘူး။ ေနာက္ၿပီးေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့လည္း မိုးကို ICU အခန္းထဲ ထည့္ထားရတာမဟုတ္ဘူး... အဲ့အခန္းထဲ ထည့္လိုက္ၾကေသးလား?"
မိုးေမးေတာ့ သူမ မေျဖဘူး။ မေက်နပ္စြာျဖင့္ မိုးကိုစိုက္ၾကည့္လာတယ္။
"ေသခ်ာတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မိုး ဘယ္ ICU အခန္းထဲကိုမွ မ၀င္လုိက္ရဘူး... ကဲ အဲ့ဒါဆို မိုးက အေရးတႀကီး အသည္းသန္ျဖစ္ေနတဲ့ ေ၀ဒနာသည္လည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲဒိအတြက္ မိုးေသမွာလည္း မဟုတ္ဘူး... ဟုတ္တယ္ေနာ္"
"ေနစမ္းပါဦး ေနစမ္းပါဦး... မင္းက တို႔ကို ဘာေျပာခ်င္ေနတာလဲ။ မင္း ဒဲ့ေျပာ... တို႔ကို မေ၀့နဲ႔"
"ၾကိဳက္ၿပီ...ေျပာမယ္။ ဒီမွာ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္...ခင္ဗ်ား မိုးကို စိုးရီမ္လို႔ကို လာထိုင္ေစာင့္ေနတာ... ခင္ဗ်ားေစာင့္ေနလို႔လည္း မိုးေရာဂါသက္သာသြားမွာမဟုတ္မွန္း ခင္ဗ်ားသိတယ္။ ဒါလည္း ခင္ဗ်ားမျပန္ႏုိင္ဘူး။ အိပ္ေရးအပ်က္ခံၿပီးကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသးတာ..."
"လဲေသလိုက္... ၾကားလား... လဲေသလိုက္..."
"ေသလို႔ရရင္ေသတယ္... ဒါမဲ့ က်ဳပ္မေသခင္ ခင္ဗ်ားအရင္ မသာေပၚမွာစိုးလို႔ မေသေသးတာ"
"ေျပာခ်င္တာေျပာလို႔ ၀,သြားၿပီလား... ဒါဆို တို႔ေျပာမယ္။ မင္းကို လာေစာင့္ေနတာ တို႔မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆို ဘယ္သူလဲ?"
"တို႔ခ်စ္သူ အယ္လီယာနာ"
"ခင္ဗ်ားပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းပါ... အဲဒီနာမည္ကို မေခၚစမ္းပါနဲ႔"
"အမွန္တရားက နဲနဲေတာ့ခါးမယ္ မိုးနွင္းေ၀။ ဒါမဲ့ မင္းေတာင္ အစလုပ္ေသးတာပဲ၊ တို႔ေျပာမယ့္စကားကိုလည္း အဆံုးထိနားေထာင္ေပးရမွာေပါ့"
"ေတာ္...ေတာ္... ခင္ဗ်ား မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သိတယ္... ခင္ဗ်ား ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ မိုးသိတယ္"
"သိလည္း နားေထာင္။ အခုန မင္းရဲ့ မတရားစြပ္စြဲတာေတြကို တို႔နားေထာင္ေပးခဲ့ရတာ။ အခု မင္းအလွည့္ မင္းနားေထာင္..."
"မေျပာနဲ႔..."
"အယ္လီယာနာက မင္းတခုခုျဖစ္မွာကို စိုးရီမ္ၿပီး လာေစာင့္ေပးေနတာ။ သူကလည္း မင္းအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိလြန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ အခုန မင္းေျပာသလိုေပါ့..."
"မိုးေသရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ တိုင္ပန္မွာစိုးလို႔..."
"ေအးဟုတ္တယ္..."
"ဒါဆို သူပဲရွိေနရမွာေလ... ဘာလို႔ အခု ခင္ဗ်ားပဲရွိေနရတာလဲ?"
"ေျပာမယ္ေလ။ အားတင္းၿပီးေတာ့သာနားေထာင္..."
"ေျပာစမ္းပါ... ေျပာစမ္းပါ..."
"သူပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ တို႔က သူ႔ကို အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူ႔အစား လာေစာင့္ေပးေနတာ..."
"မင္းထက္သာလြန္...ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ့"
မထင္မွတ္စြာ သူမေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ မိုး ေစာက္ရမ္းေဒါသထြက္သြားၿပီး သူမကို ေအာ္ေငါက္လိုက္မိတယ္။
မိုးအသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။
အခန္းထဲ နာ့စ္မေလး ၂ ေယာက္အေျပး၀င္လာတယ္။
"ေအာ္... လူနာ သတိရၿပီကိုး..."
မိုးသတိရေနၿပီဆိုတာျမင္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္က ဆရာကိုေျပးေခၚတယ္။
သူမကေတာ့ အေအာ္ခံလိုက္ရလို႔ မေက်နပ္။ အံတက်ိတ္က်ိတ္၊ မာန္တတင္းတင္းနဲ႔။
"ကဲ မင္းသတိရၿပီဆို တို႔ျပန္မယ္"
"ၾကြ... ၾကြ... ခင္ဗ်ားဟာေလးကို လာၾကိဳခုိင္းလိုက္ဦး..."
"မင္းအပူမပါပါဘူး..."
သူမ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားၿပီ။
မိုးရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံဳးသားေတြ ဆြဲထုတ္ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ေမာဟိုက္ ႏြမ္းနယ္သြားခဲ့ရတယ္။
သိပ္မၾကာဘူး။
ဆရာ၀န္ ၀င္လာတယ္။ မိုးကို မုိးရဲ့က်န္းမာေရးအေျခအေနကို ေျပာျပတယ္။
"စိတ္အရမ္းလႈတ္ရွားလြန္းလို႔ မူးလဲသြားတာ။ မစိုးရိမ္ရဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ႏွလံုးေရာဂါ စျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ လကၡဏာပါပဲ..."
ဆရာ၀န္က သူမရ့ဲေရာဂါအေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရည္ရွင္းျပေနေသးတာ။
ဒါေပမဲ့ သူမ ဆက္နားေထာင္ဖို႔ အာ႐ံုမလာေတာ့။
ဒါေၾကာင့္ အားမနာႏဳိင္ေတာ့ပဲ စကားေျပာေနတဲ့ ဆရာ၀န္ကို ေက်ာခုိင္းၿပီး သူမ မ်က္စိေတြ စံုမွိတ္ခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။
-------------------------------------------------------
ဆိုင္ထဲမွာ CYNDI LAUPER ရဲ့ true colors သီခ်င္းကို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ဖြင့္ထားတယ္။
အဲကြန္းက ေအးစက္လြန္းေနလို႔ မွာထားတဲ့ေကာ္ဖီ မေအးခင္ မိုးခပ္သြက္သြက္ေလးေသာက္ေနမိေသးတာ။
ထိုစဥ္ မ်က္စိလွ်င္သူပီပီ... အယ္လီယာနာ ပါကင္မွာ ကားထိုးေနတာကို မိုးျမင္ေနရတာ။
ဟန္မပ်က္ မွာထားတဲ့ ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္မိတယ္။
ပါကင္ထိုးၿပီး အယ္လီယာနာဆုိင္ထဲကို၀င္လာခဲ့တယ္။
မိုး လက္လွမ္းျပလိုက္ေတာ့ အယ္လီယာနာက စားပြဲမွာ လာထိုင္တယ္ေလ။
"ဘာမွာမလဲ..."
"ေကာ္ဖီပဲေပါ့..."
စားပြဲထိုးေလးကို မိုးေခၚေပးလိုက္တယ္။
အယ္လီယာနာက ေသာက္ခ်င္တဲ့ ေကာ္ဖီကိုေျပာၿပီး မွာတယ္။
"ကဲ ေျပာ... လီလီနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာ ဘာကိစၥလဲ?"
"လီလီ... ဟုတ္လား... ေအာ္ နာမည္ အတုိေကာက္လား?"
"အင္း... အယ္လီယာနာဆိုေတာ့....နာမည္ေတာ့မွတ္မိပါတယ္ေနာ္..."
"အာ မွတ္မိတာေပါ့"
"အဟက္...မသိဘူး... မူးလဲသြားလို႔ နာမည္ပါ ေမ့သြားတယ္ထင္ေနတာ..."
"ေမ့စရာလား... မင္းနာမည္ကို မိုး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေမ့မလဲ?"
ဆြဲေဆာင္မႈျပင္းျပင္းနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ လီလီက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ဳိးေကာက္ရင္း မိုးကို စိုက္ၾကည့္လာတယ္။
"အိုး... လီလီ... မင္းတစ္မ်ဳိးမထင္နဲ႔ေနာ္... တို႔ေျပာတာ အ႐ိုးခံပါ"
"ကဲ... ဒါဆိုလည္းေျပာ။ ဘာလို႔ ဒီေန႔ လီလီ့ကိုခ်ိန္းတာလဲ?"
"မင္းထက္သာလြန္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔..."
စားပြဲထိုးေလး ေကာ္ဖီလာခ်လို႔ သူမ ေျပာလက္စ စကား ရပ္လိုက္ရတယ္။
လီလီက ေကာ္ဖီကိုယူၿပီး စားပြဲထိုးေလးလွည့္ထြက္သြားတာနဲ႔ သူမကို ေမးေငါ့ျပတယ္။ ဆက္ေျပာေပါ့။
"ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုရင္... မင္းထက္သာလြန္အေၾကာင္း မင္းဘယ္ေလာက္သိလဲ လီလီ?"
"သူ႔ခ်စ္သူဆိုေတာ့... သိပါတယ္..."
"ေအး သိမယ္ဆိုတာ မိုးသိတယ္... ဒါမဲ့ ဘယ္ေလာက္ထိသိလဲလို႔?"
"သူေျပာျပသေလာက္ေပါ့..."
"ေအာ္..."
"အဲဒီေတာ့???"
"မိုးက မင္းထက္သာလြန္ရဲ့ အခ်စ္ဦးပါ..."
"အင္းသိတယ္ေလ... သူေျပာျပထားလို႔ အကုန္သိထားတယ္။ ယူက မမကို လိမ္ခဲ့တယ္ဆို။ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါဆို..."
"အင္း အမွန္ပဲေလ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္း... ေမးလိုက္တာ...အတိတ္က အတိတ္ပဲေလ။ ဟုတ္လား?"
လီလီက ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ကာေျဖရင္း စကားစျဖတ္ကာ ေကာ္ဖီငံု႔ေသာက္တယ္။
"မင္း သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ?"
ခပ္တည္တည္ ခပ္ရဲရဲနဲ႔ ေမးပစ္ေတာ့ လီလီၿငိမ္သက္ရင္း မိုးကိုျပန္ၾကည့္တယ္။
"ေျပာမျပတတ္ေအာင္ခ်စ္တယ္... ဘာလို႔လဲ?"
"မိုးကေတာ သူ႔ကို မိုးအသက္ထက္ခ်စ္တယ္..."
"အိုေခ... အာဟာ..."
"အင္းေနာ္... မင္းခ်စ္သူကို မိုးခ်စ္တယ္လုိ႔လာေျပာေနတာ နဲနဲမ်ားေၾကာင္ေနမလားပဲ..."
"အင္း ယူ သိရင္ၿပီးတာပဲေလ..."
"ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေျပာရတာ အေၾကာင္းအရင္းရွိတယ္ လီလီ..."
သိသိသာသာ သိမ္ငယ္သြားတဲ့ မိုးမ်က္ႏွာရိပ္ကို လီလီအကဲခတ္လိုက္မိၿပီး စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
"ဘာအေၾကာင္းရင္းလဲ?"
"မိုး မင္းထက္သာလြန္ကို ယူခ်င္တယ္။ ပိုင္ခ်င္တယ္..."
"ဟာ... မိုးႏွင္းေ၀... သနားလို႔... ေနာက္ၿပီး မမသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့မိန္းမမို႔ စကားကို သီးခံၿပီးနားေထာင္ေနေပမယ့္ ဒီစကားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖာင္းသြားၿပီေနာ္..."
"ဟင့္အင္း.... စကားကို အဆံုးထိနားေထာင္ေပးပါဦး... ၿပီးမွ မင္းဆံဳးျဖတ္ေပါ့..."
လီလီက သူမကို သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။
"ကဲ ကဲ... ဒါဆိုလည္းေျပာ... ဘာေျပာမွာလဲ?"
"မင္းထက္သာလြန္ကို မိုးဆီျပန္ေပးပါလား?"
"ဘာ... ဘယ္လို?"
"ဟာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ တစ္သက္လံုး အပိုင္မယူပါဘူး။ အမ်ားဆံုး ၆ လေလာက္ပဲ ေပါင္းမွာပါ။ ၿပီးတာနဲ႔ လီလီ့ဆီျပန္ေပးမယ္ေလ"
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romanceကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
